Ο Δημήτριος Καπετανάκης (1912 – 9 Μαρτίου 1944) ήταν Έλληνας ποιητής, δοκιμιογράφος και κριτικός.
Γεννήθηκε στη Σμύρνη και ήταν γιος του ιατρού Αποστόλου Καπετανάκη. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή εγκαταστάθηκε στην Αθήνα φοιτώντας στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Εκεί σπούδασε πολιτική επιστήμη και οικονομικά. Συμπλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, του οποίου αναγορεύθη διδάκτωρ με τη διατριβή Έρως και Χρόνος. Στη Γερμανία έδειξε ενδιαφέρον για τις ιδέες του Στέφαν Γκέοργκε, τις οποίες τελικά απέρριψε ως πρόδρομο του Ναζισμού.
Το 1936 επέστρεψε στην Αθήνα, όπου συμμετείχε σε διαφόρους φιλολογικούς κύκλους μεταξύ των οποίων και σε αυτόν του Ιωάννη Συκουτρή. Δημοσίευσε αρκετές φιλοσοφικές μελέτες, συμπεριλαμβανομένων μιας για τον «Αγώνα της Μοναχικής Ψυχής» και μιας για τη «Μυθολογία της Ομορφιάς». Επίσης μετέφρασε ποιήματα του Χόλντερλιν. Το 1939 αναχώρησε για την Αγγλία και συγκεκριμένα για το Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, όπου πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου. Στο Λονδίνο ήρθε σε επαφή με συγγραφείς και εκδότες δημοσιεύοντας δοκίμια και κριτικές και μεταφράζοντας ελληνικά ποιήματα. Γενικά η συνεισφορά του στην προώθηση των ελληνικών γραμμάτων στο εξωτερικό, και ιδιαίτερα την Αγγλία, θεωρείται πολύ σημαντική. Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου εργάστηκε στο Γραφείο Τύπου της ελληνικής πρεσβείας. Υπήρξε στενός φίλος του εκδότη και ποιητή, Τζων Λέμαν (John Lehmann). Επαινετικά εκφράζονται γι’ αυτόν οι Γιώργος Σεφέρης, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Νάνος Βαλαωρίτης κ.α.
Τα τελευταία πέντε χρόνια της ζωής του τα έζησε στη Βρετανία, και συνδέθηκε με την ομάδα Μπλούμσμπερι, γράφοντας ποιήματα στα αγγλικά. Απεβίωσε στο Λονδίνο από λευχαιμία. Μετά τον θάνατό του το περιοδικό “New Writing and Daylight”, σημαντικό αγγλικό λογοτεχνικό περιοδικό της εποχής, δημοσίευσε ειδικό αφιέρωμα για τον Καπετανάκη.
