Ο Ηλίας Μηνιάτης (Ληξούρι 1669 – Πάτρα 1 Αυγούστου 1714) ήταν Έλληνας ιεράρχης, ο σημαντικότερος εκκλησιαστικός ρήτορας της Τουρκοκρατίας. Διατέλεσε επίσκοπος Κερνίτζης και Καλαβρύτων κατά τα τρία τελευταία χρόνια της ζωής του.Γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά το 1669. Γονείς του ήταν ο ιερέας Φραγκίσκος Μηνιάτης και η Μορεζίνα Περιστώου. Από το 1681 έως το 1689, φοίτησε στο Φλαγγινιανό Φροντιστήριο της Βενετίας, κάτω από την προστασία του Μελέτιου Τυπάλδου, ιεροκήρυκα και δασκάλου της ελληνικής κοινότητας της πόλης. Όταν ο Μελέτιος Τυπάλδος έγινε μητροπολίτης Φιλαδελφείας, ο Μηνιάτης έγινε γραμματέας του και την ίδια χρονιά έγινε διάκονος και ιεροκήρυκας στην ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου της Βενετίας. Παράλληλα δίδαξε στη Φλαγγίνειο Σχολή από το 1688 ως το 1690, καθώς και κατά τα έτη 1698 με 1699. Στο διάστημα 1691 έως 1698 έζησε και δίδαξε στην Κεφαλονιά, τη Ζάκυνθο και την Κέρκυρα, και μετά τη σύντομη παραμονή του στη Βενετία έμεινε επί επτά χρόνια στην Κωνσταντινούπολη.Το 1704 ο Οικουμενικός Πατριάρχης Γαβριήλ Γ΄ τον αναγόρευσε διδάσκαλο και του ανέθεσε την «επιστασία του διδασκαλικού υπουργήματος». Το 1710 χειροτονήθηκε επίσκοπος Κερνίτζης και Καλαβρύτων. Δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στην επισκοπή του, για τον λόγο ότι είχε σπουδάσει στη Βενετία. Πέθανε την 1η Αυγούστου 1714 στην Πάτρα. Μετά τον θάνατό του, το λείψανό του ενταφιάστηκε από τον πατέρα του στον ναό του Αγίου Νικολάου των Μηνιατών στο Ληξούρι.Το κατεξοχήν έργο του Μηνιάτη ήταν το κήρυγμα, και μάλιστα σε απλή γλώσσα , όπως είχε καθιερωθεί κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, έτσι ώστε η διδασκαλία να είναι κατανοητή στον λαό. Ο Μηνιάτης επηρεάστηκε από την μαθητεία του στην Ιταλία και ακολούθησε στο έργο του την παράδοση της περίτεχνης ρητορικής επεξεργασίας του λόγου. Οι σωζόμενες διδαχές του εκδόθηκαν για πρώτη φορά το 1716 στην Βενετία και ακολούθησαν 23 εκδόσεις τους μέχρι το 1900, γεγονός που αποδεικνύει την φήμη και την δημοτικότητα του έργου του.
