Γιατί όποιος δίχως πιβουλιά του Πόθου του ξετρέχει,
εις μιάν αρχή [α’ βασανιστεί], καλό το τέλος έχει.
Πολύ μελάνι έχει χυθεί για την ξενόφερτη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Με αφορμή τη φετινή «γιορτή των ερωτευμένων», ανατρέχουμε σε ένα άλλο, λαμπρό, παράδειγμα δημιουργικής αφομοίωσης ενός δυτικού πολιτιστικού αγαθού στον νεοελληνικό πολιτισμό: Ο Ερωτόκριτος, ένα από τα κορυφαία έργα της λογοτεχνίας μας, εξακολουθεί και σήμερα να συγκινεί και να συναρπάζει, όχι μόνο ως το κατεξοχήν αριστούργημα της νεοελληνικής ερωτικής ποίησης, αλλά και ως μνημείο της προσπάθειας ολόκληρου πολιτισμού να επαναπροσδιορίσει την ταυτότητά του στο πλαίσιο των απαρχών της δυτικοευρωπαϊκής νεωτερικότητας. Οι σπουδαίες μελέτες που προτείνουμε αναδεικνύουν τα πλούσια πνευματικά κοιτάσματα που κρύβονται μέσα σε αυτό τον διαχρονικό ύμνο του έρωτα, της φιλίας, της λεβεντιάς, της δίψας για ζωή και ευτυχία.
