Στο δεύτερο έτος του Φεστιβάλ Επιδαύρου, το 1956, η Κατίνα Παξινού υποδύθηκε για πρώτη φορά τη Μήδεια, έχοντας στο πλάι της τον Θάνο Κωτσόπουλο στο ρόλο του Ιάσονα. Στην παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, η σκηνοθεσία ήταν του Αλέξη Μινωτή, ο οποίος είχε επίσης αναλάβει την κίνηση του Χορού, από κοινού με τη Μαρία Καζάζη, ενώ ερμήνευσε και το ρόλο του Αγγελιαφόρου. Το σκηνικό ήταν του Κλεόβουλου Κλώνη, τα κοστούμια του Αντώνη Φωκά, η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, που ανέλαβε και τη μουσική διεύθυνση.
«Μήδεια». Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, 1956.
Φωτ. Δημήτρης Χαρισιάδης.
Μετά τον καλλιτεχνικό θρίαμβο που είχε σημειώσει το 1955 η Εκάβη, η Μήδεια δεν βρήκε εξίσου καθολική αποδοχή από την κριτική. Επαναλήφθηκε πάντως κατά τα έτη 1957 και 1958 στα Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Την άνοιξη του 1958 εκπροσώπησε το Εθνικό Θέατρο στο δεύτερο φεστιβάλ «Théâtre des Nations ‒ Sarah Bernhardt» στο Παρίσι, μαζί με τον Οιδίποδα τύραννο (σκηνοθεσία του Αλέξη Μινωτή), την Ιφιγένεια εν Αυλίδι (σκηνοθεσία του Κωστή Μιχαηλίδη) και τις Εκκλησιάζουσες (σκηνοθεσία του Αλέξη Σολομού).
«Μήδεια». Théâtre des Nations ‒ Sarah Bernhardt, 1958.
Φωτ. Roger Pic.
«Μήδεια». Théâtre des Nations ‒ Sarah Bernhardt, 1958.
O Θάνος Κωτσόπουλος πλάι στην Παξινού.
Φωτ. Roger Pic.
Ο Μινωτής αξιοποίησε τη σκηνοθετική του εμπειρία από τη Μήδεια τόσο στη συνεργασία του με τη Μαρία Κάλλας για την ομότιτλη όπερα του Λουίτζι Κερουμπίνι (1958‒1961) όσο και στη μεταγενέστερη σκηνοθεσία του της ευριπίδειας τραγωδίας στο Teatro Olimpico στη Βιτσέντζα (1964, XIX Ciclo di Spettacoli Classici). Στην τελευταία αυτή παραγωγή, με την Έλενα Τσαρέσκι (Elena Zareschi) στο ρόλο της Μήδειας, η Κατίνα Παξινού, με τη μουσική της ιδιότητα, ανέλαβε να διδάξει στον ιταλικό θίασο τη μουσική σύνθεση του Μάνου Χατζιδάκι.
«Μήδεια». Σελίδες από το βιβλίο σκηνοθεσίας του Αλέξη Μινωτή, 1956.
«Μήδεια». Σελίδες από το βιβλίο σκηνοθεσίας του Αλέξη Μινωτή, 1956.
Φωτογραφία τίτλου:
Μήδεια. Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου, 1956.
Φωτ. Δημήτρης Χαρισιάδης.
Σχετικές εκδόσεις:
Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
Ο Αλέξης Μινωτής (1900-1990) και η Κατίνα Παξινού (1900-1973) εμφανίστηκαν στο Ελληνικό Θέατρο την εποχή που μεσουρανούσαν ονόματα όπως η Μαρίκα Κοτοπούλη και ο Αιμίλιος Βεάκης. Είχαν την τύχη να συμπεριληφθούν στο δυναμικό του Εθνικού Θεάτρου, που το 1932 εγκαινίασε τη λειτουργία του, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Φώτου Πολίτη. Συνεργάστηκαν με τον Δημήτρη Ροντήρη και πρωταγωνίστησαν στις πρώτες παραστάσεις αρχαίου δράματος, με τις οποίες επαναλειτούργησε το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου στους νεότερους χρόνους. Ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ΄30 είχαν αρχίσει να κατακτούν το κοινό εντός και εκτός των συνόρων της Ελλάδας, με αποκορύφωμα το Όσκαρ της Κατίνας Παξινού για το ρόλο της στην ταινία Για ποιόν χτυπά η καμπάνα – την πρώτη από τις πολλές διακρίσεις που απονεμήθηκαν στη μεγάλη τραγωδό- και την παγκόσμια αναγνώριση του Αλέξη Μινωτή ως σκηνοθέτη, τον οποίο στο εξής μετακαλούν ξένοι θεατρικοί οργανισμοί, ακόμα και όπερες, για να συνεργαστεί στις παραγωγές τους.
Στο λεύκωμα αυτό, πλάι στην πλούσια εικονογράφηση, παρατίθεται χρονολόγιο με τους κυριότερους σταθμούς της σταδιοδρομίας τους, αναλυτικός κατάλογος με τις παραστάσεις και τις ταινίες στις οποίες έλαβαν μέρος, απάνθισμα από τις κριτικές που γράφτηκαν γι’ αυτούς και κατάλογος των θεωρητικών κειμένων του Αλέξη Μινωτή, τα οποία αποτελούν και την πνευματική διαθήκη του στο χώρο του θεάτρου.