Μέσα από τα έργα αυτά νιώθει κανείς ακόμα τον παλμό της σκέψης μιας αφυπνισμένης κοινωνίας που στοχάζεται πάνω στα θεμελιώδη ερωτήματα της ύπαρξης, πάνω στον κόσμο και τον ίδιο της τον εαυτό. Η παρακολούθηση ενός αρχαίου δράματος αποτελεί μια πράξη αυτογνωσίας, την πιο θεμελιώδη ίσως πνευματική διεργασία μιας κοινωνίας — αυτό είναι το νήμα που συνδέει τον αρχαίο με τον σύγχρονο θεατή. Κι αυτός είναι ο λόγος που η αντιπαράθεση κάθε εποχής με την παρακαταθήκη του αρχαίου θεάτρου είναι τόσο καίρια και αποκαλυπτική για τη σύνολη πνευματική πορεία της ανθρωπότητας ανά τους αιώνες.
Όσοι αιώνες κι αν μας χωρίζουν από τη δημιουργία του, το αρχαίο ελληνικό δράμα παραμένει σήμερα αγαπητό κι επίκαιρο όσο ποτέ. Πού οφείλεται η ακαταμάχητη έλξη που ασκούν στο σύγχρονο κοινό ανά τον κόσμο έργα γραμμένα σε έναν κόσμο χαμένο, λησμονημένο προ πολλού, σχεδόν εξωτικό;
