Ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος, γεννημένος στη Λακεδαίμονα τον τελευταίο χρόνο του 19ου αιώνα, έζησε όσο περίπου ο Πλάτων και ο Kant, οι δύο ύπατοι φιλόσοφοι και μεγάλοι παιδαγωγοί του προς τον φιλοσοφικό βίο και λόγο.
Με τη διδασκαλία του και με το έργο του σφράγισε την πνευματική φυσιογνωμία πολλών Ελλήνων διακόνων της φιλοσοφίας, και άρδευσε με νάμα καθαρής φιλοσοφίας το έδαφος της ελληνικής παιδείας σε ορισμένη, έστω, έκταση.
Είχε τη ζείδωρη πίστη προς τη φιλοσοφία ως προσωπικό δια βίου αγώνισμα, και τη βαθύβλυστη πεποίθηση, χωρίς ούτε ίχνος οίησης, ότι κατ’ εξοχήν αυτός εκπροσωπούσε τη φιλοσοφία στη γενέθλια χώρα της, ότι αυτός ήταν υπεύθυνα και χαρισματικά ταγμένος στην υπηρεσία της, ως ο ιεραρχικά πρώτος λειτουργός της. Αλλά η μεγαλοφροσύνη του αυτή συνοδευόταν με παραινέσεις ταπεινοφροσύνης προς τον εαυτό του και προς τους άλλους, με υπομνήσεις των ορίων της ικανότητας και της αξίας του ανθρώπου, σύμφωνα εξ άλλου με τη γνήσια φιλοσοφική παράδοση, όπως του Εμπεδοκλέους κατ’ εξοχήν ή και του ύστερου Πλάτωνος.
Στη διδασκαλία του, η θέρμη της φωνής του αναδείκνυε το βάρος του λόγου του, αρμονισμένου με το ήθος του στοχασμού του. Κάθε μάθημά του ήταν πνευματικό άθλημα, συντελεστικό της ορθής “περιαγωγής” της ψυχής.
Το πνευματικό του παράστημα και το ηθικό του ανάστημα έπειθαν για την ευγένεια της φιλοσοφίας. Ο στοχασμός του είχε νοηματικό βάρος και βιωματικό βάθος. […] (Από την έκδοση)
Μαγούλα Σπάρτης, 26-29 Μαΐου 2011