«Αντί άλλου παραδείγματος, ας επιτραπεί η αναφορά στο εφιαλτικό γεγονός της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη όχι στο γεγονός καθ’ αυτό αλλά σε ό,τι επακολούθησε, δηλαδή στη σωρεία μέτρων “αντιτρομοκρατικών”, όπως βαπτίσθηκαν, που είχαν ως στόχο την πρόληψη και βέβαια την αποτροπή και τον κολασμό πράξεων του είδους. Στόχος μας δεν είναι η αποτίμηση του φαινομένου αλλά η υπογράμμιση του μεταβλητού των ορίων της ανοχής. Ο λεγόμενος “πατριωτικός νόμος” (patriotic act) ήλθε να αναστείλει κεκτημένες ελευθερίες και δικαιώματα εν ονόματι της προστασίας του “πολιτισμένου” κόσμου. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για τον τρόπο που κάθε κοινωνία αντιμετωπίζει ό,τι θεωρεί επιβουλή της υπόστασής της, είτε προέρχεται από ένα άτομο είτε μία ομάδα (φυλετική, εθνική, ταξική).
[. . .] Ο παρών τόμος πρακτικών του Διεθνούς Συμποσίου με θέμα την ανοχή και την καταστολή στους Μέσους Χρόνους δεν φιλοδοξεί να καλύψει όλα τα θέματα ή τις περιπτώσεις ενός τόσο ευρέος αντικειμένου. Ωστόσο, πιστεύω ότι θα αποτελέσει χρήσιμο βοήθημα για τη μελέτη και περαιτέρω έρευνα του αντικειμένου ιδιαίτερα στην ανατολική χριστιανοσύνη…».
(από την εισαγωγή του βιβλίου)