Στην κατεχόμενη Ευρώπη, ο μέσος όρος ζωής των ασυρματιστών ήταν έξι εβδομάδες! Από τη στιγμή που ξεκινούσαν τη δράση τους, μέσα σε έξι εβδομάδες τους είχαν εντοπίσει και εκτελέσει. Ήταν όλοι τους “μέλη στην λέσχη των μελλοθάνατων”, όπως αποκαλούσαν τους εαυτούς τους, έχοντας πλήρη επίγνωση του κινδύνου που διέτρεχαν. Πόσο κουράγιο είχαν για να συνεχίζουν. Δεν ήταν εύκολο για κανέναν. Όλοι φοβόντουσαν. Όχι τόσο για τον εαυτό τους, που είχαν συμβιβαστεί-όσο μπορεί κάποιος να συμβιβαστεί με την ιδέα του θανάτου-μα ο ένας για τον άλλον, για την ομάδα, την οργάνωση, τους δικούς τους ανθρώπους.
Και ο Δημητρός ήταν εκεί για όλους. Ένας βράχος που τους κράταγε σταθερούς. Ένας πατέρας που ζωογονούσε τα πατριωτικά τους αισθήματα και τους κράταγε ενωμένους, να εμπιστεύεται ο ένας τη ζωή του στον άλλον. Τους εμψύχωνε, τους ενέπνεε, τους ενθάρρυνε να συνεχίσουν, τους καθοδηγούσε και τους έδινε το παράδειγμα ρισκάροντας πρώτος πριν ζητήσει από τους άλλους να τον ακολουθήσουν. Ήταν ο αρχηγός που χρειάζονταν, ο αρχηγός που ακολούθησαν μέχρι το τέλος.
Αντιπλοίαρχος Δημήτριος Αλεξόπουλος Π.Ν. (1898-1980)