Δωδωναίοι Λόγοι

Το 1960, με την έμπνευση και την πρωτοβουλία της Εταιρείας Ηπειρωτικών Μελετών και του φωτισμένου Προέδρου της Κώστα Φρόντζου, στο αρχαίο θέατρο της Δωδώνης, ένα από τα μεγαλύτερα του αρχαίου ελλαδικού χώρου, ξανακούστηκε, βουβός από αιώνων, o υψηλός τραγικός λόγος και το αρχαίο δράμα επανήλθε στην αρχέγονη μήτρα του.
Οι Ηπειρώτες επεδοκίμασαν την ιστορική πρωτοβουλία και συνέρρευσαν στο αρχαίο θέατρο, για ν’ αναβαπτισθούν στα ζείδωρα νάματα του τραγικού λόγου. Άλλωστε και στην αρχαιότητα βασικός πρωταγωνιστής ήταν ο θεατής, αφού το αρχαίο δράμα ήταν κατ’ εξοχήν συλλογική εκδήλωση, έργο της κοινότητας.
Επί είκοσι και πλέον έτη (1960-1981), η Δωδώνη έγινε έδρα του νέου Κοινού των Ηπειρωτών, σύμβολο και αφετηρία νέας ζωής και ελπίδας για τις νέες γενιές, ετήσια «πανήγυρις» προσκυνητών της ιδέας του αιωνίου Ελληνισμού. «[…] Πιστεύω δτι εκείνες οι εκδηλώσεις δεν ήταν θεατρικές παραστάσεις, αλλά μια απέραντη γιορτή. Γιορτή μοναδική και αυθεντική, όμοια με αυτή των αρχαίων χρόνων. Γιορτή, όπου ο λόγος, ως χυμός αρχέγονης ρίζας, μεταλλάχτηκε σε βιωματική εμπειρία, για να θρέφει τον κόσμο όλο […]», έγραψε ο Βασίλης Αν. Χαρίσης.
Όλων των παραστάσεων της πρώτης, κατά κανόνα, ημέρας, προηγείτο λόγος του Κώστα Φρόντζου προς τους Ηπειρώτες και Πανέλληνες, τους φίλους, τους φιλέλληνες, τους ξένους και τους εκάστοτε παριστάμενους επισήμους. Κύριο χαρακτηριστικό των προσφωνήσεων αυτών, διανθισμένων με στερεότυπες φράσεις και πλήθος συνθημάτων, ήταν το μεγαλόστομο και ο προσωπικός τρόπος εκφοράς του λόγου από τον Φρόντζο, που συνήρπαζε τα πλήθη των θεατών προκαλώντας μεγάλο ενθουσιασμό.
Μιλούσε για τη Δωδώνη ως μήτρα της ελληνικής φυλής, ως έδρα του συγχρόνου Κοινού των Ηπειρωτών, ως σύμβολο πανηπειρωτικό και πανελλήνιο, που ανοίγει νέους δρόμους και προοπτικές, ως σύμβολο που, ντυμένο την ιερότητα που του δίνει ο χρόνος και η παράδοση, θα λειτουργήσει ως πόλος έλξεως, ως εστία, που θα ανακαλέσει τα παιδιά της Ηπείρου που αναζητούσαν τότε καλύτερη τύχη στην ξενιτιά, αλλά και ως πνευματική εστία και φλογερή ιδεολογία του Ηπειρωτισμού. Εδώ, άλλωστε, στη Δωδώνη, έλεγε, ο Ηπειρώτης απέκτησε συνείδηση της καταγωγής του, εδώ βλάστησαν τα σπέρματα των μεγάλων ιδεών, που κληροδοτήθηκαν σ’ όλο τον κόσμο. […]
Δημοσιεύουμε τους Δωδωναίους λόγους και τα μηνύματα του Κώστα Φρόντζου, στα οποία συμπεριελάβαμε ένα λόγο και ένα μήνυμα των Αλέξη Μινωτή και Αιμιλίου Χουρμούζιου αντιστοίχως, όχι για να αναπλάσουμε, πράγμα απολύτως αδύνατο, τη μοναδική εκείνη ατμόσφαιρα της Δωδώνης, ούτε για να επιστρέψουμε, οι παλαιότεροι, νοσταλγικώς στα χρόνια εκείνα της νεανικής ευφορίας, της ελπίδας και του ενθουσιασμού. Είναι ανάγκη να επιστρέψουμε στη Δωδώνη και να ξανακούσουμε και να ακούσουν και οι νέοι τα μηνύματά της, επίκαιρα όσο ποτέ, να οραματισθούμε και να σχεδιάσουμε το μέλλον της πόλεως και της Ηπείρου γενικώτερον, να ξαναβρούμε τις σταθερές και τις κατευθύνσεις που αλαθήτως μας υποδεικνύει το παρελθόν του τόπου μας, να συσπειρωθούμε, να συγκροτήσουμε ένα ευρύτατο Κοινό των Ηπειρωτών, στο οποίο να συμμετέχουν και όσοι ορέγονται ελληνικής παιδείας, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα… (Κωνσταντίνος Π. Βλάχος, από τον πρόλογο της έκδοσης)