Για μεγάλο χρονικό διάστημα η προκατάληψη απέναντι στο έργο των ναΐφ ζωγράφων δεν άφηνε να φανεί η ιδιαιτερότητα που τους χαρακτηρίζει και η οποία, ανεξάρτητα από ευφυΐα, παιδεία και κοινωνική θέση, εκδηλώνεται ως προσωπική καταβολή. Πράγματι, η τέχνη των ναΐφ δεν είναι σε καμία περίπτωση μόνο η τέχνη των αφελών ή των αδίδακτων, αλλά και όλων εκείνων που διαθέτουν μια ναΐφ καταβολή. Πρόκειται περισσότερο για μια εκφραστική ικανότητα, που συγγενεύει μ’ εκείνη του παιδιού, παραμένει όμως και όταν κανείς παύει πια να είναι παιδί. Αυτοί που διατηρούν αυτή την καταβολή συνεχίζουν να την μορφοποιούν, αδιάφορο ποιά θέση κατέχουν στην κοινωνία, αν είναι μορφωμένοι ή αμόρφωτοι.
(Από τον πρόλογο της έκδοσης)