Ελληνικά δημοτικά τραγούδια, τόμος Γ΄ / Μουσική εκλογή

Η δημώδης μουσική, ως γνωστόν, αποτελεί αναπόσπαστον μέρος του ποιητικού κειμένου, εξ αυτής δε η έρρυθμος και του χορού.
Με το τρίπτυχον τούτο (κείμενον, μελωδία και κίνησις) εκδηλώνει ο άνθρωπος τα ψυχικά του συναισθήματα εις διαφόρους ειδικάς περιστάσεις του βίου του, ως και εις τον καθημερινόν, τον ατομικόν και ομαδικόν, εις στιγμάς υψηλής συγκινήσεως αυτού εκ γεγονότων χαράς ή λύπης ή φιλοσόφου θεωρήσεως εν γένει της ζωής.
Η εκ παραδόσεως μουσική αυτή του λαού αποτελεί ούτως έκφρασιν ψυχικών εκδηλώσεών του, αι οποίαι συνδέονται με τον υλικόν του βίον (δηλ. την απασχόλησίν του, αγροτικήν, κτηνοτροφικήν και άλλην επαγγελματικήν), τον κοινωνικόν (γέννησις, γάμος, τελευτή, πανηγύρεις) και τον πνευματικόν. Είναι ούτως αύτη συνδεδεμένη οργανικώς με τον όλον λαϊκόν πολιτισμόν, διό και μόνον εντός αυτού εξεταζομένη δύναται να ερμηνευθή ορθώς.
Η άποψις αυτή, μη αμφισβητούμενη, στηρίζεται εις την ιδιομορφίαν της μουσικής ταύτης εν συγκρίσει προς την μουσικήν εκ της λογίας παραδόσεως, η οποία βασικά γνωρίσματα έχει το νεωτεροποιόν και προσωπικόν, εν αντιθέσει προς την δημώδη, χαρακτηριζομένην αντιστοίχως από την παράδοσιν και το ομαδικόν. Δια ταύτα ως εκδήλωσις του βίου, είτα δε και ως μάθησις η δημώδης μουσική συνάπτεται, ως ελέχθη, στενώς προς τον λαϊκόν εκ παραδόσεως πολιτισμόν, ο οποίος είναι και ο κατ’ εξοχήν εθνικός δια την δια του χρόνου αδιάκοπον άσκησιν αυτού και ο οποίος δύναται ούτω να έχη τας ρίζας του, τόσον εις τον μεσαίωνα, όσον και εις την αρχαιότητα, ακόμη δε και εις χρόνους προϊστορικούς. […]