Από τις μαγικές επιρροές των άστρων στις λογοτεχνικές επιδράσεις ή ακόμη καλύτερα στις συναντήσεις που σχεδόν εν αγνοία μας πραγματοποιούνται, πάνω στο έδαφος της ποιητικής λειτουργίας. – Στην κοσμογραφία της λογοτεχνίας οι αστερισμοί καταυγάζουν με το φως τους μακρινά, περασμένα και μελλούμενα στερεώματα, διαφορετικές εποχές, συγγραφείς και αναγνώστες, ακυρώνοντας την απόσταση τόπου, γλώσσας και χρόνου.
Έτσι, από τον 18ο αιώνα ο Φρειδερίκος Χαίλντερλιν αποφαίνεται: Όλο μόχθους κι όμως ποιητικά κατοικεί ο άνθρωπος πάνω στη γη ετούτη -αίροντας τη φαινομενική διάσταση πραγματικότητας-ποίησης, τοποθετώντας την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης στις ρίζες της πιο γνήσιας ποιητικής λειτουργίας- για να συνεχίσει τη σκέψη αυτή στα 1821 ο Σέλλεϋ, τονίζοντας τη δυνατότητα της ποίησης να εκφράσει ακόμη κι εκείνο που βρίσκεται πέραν απ’ ό, τι ο νους συλλαμβάνει, ενώ αργότερα ο Οδυσσέας Ελύτης έρχεται να πιστοποιήσει την ένταση της ισχύος της ποίησης λέγοντας πως έφτασε να ‘ναι στις ημέρες μας η μόνη πραγματικά επικίνδυνη για τους εκάστοτε κρατούντες.
(απόσπασμα από την έκδοση)