Η ένταξη του Γεωργίου Χαριτάκη στο ιστορικό πλαίσιο της εποχής του και η απόπειρα αξιολόγησης της συμβολής του στην πνευματική παραγωγή της Ελλάδας είναι ένα εγχείρημα δύσκολο, τόσο γιατί η περίοδος αυτή δεν έχει αποτιμηθεί ακόμη στο σύνολό της όσο και λόγω της πολυμέρειας που χαρακτηρίζει το έργο του συγγραφέα.
Η παρουσία του στην πολιτική, κοινωνική και πνευματική σκηνή, συνέπεσε με την εποχή κατά την οποία η Ελλάδα αντιμετώπισε, στο Μεσοπόλεμο, την μεγάλη πρόκληση του εκσυγχρονισμού. Ο Γ. Χ. εμφανίζεται ως προσωπικότητα που άλλοτε βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων, έτοιμος να προσφέρει με ιδέες και πράξεις, και άλλοτε στο περιθώριο στοχαζόμενος. Προσπαθεί να ερμηνεύσει τις εξελίξεις, να αφομοιώσει τους μετασχηματισμούς που υφίσταται η ελληνική κοινωνία, να διατηρήσει την ταυτότητα του Ευρωπαίου που επιθυμεί για τον ίδιο και για όλους τους συμπατριώτες του. Στην προσπάθειά του αυτή διατρέχει με άνεση τις διάφορες επιστήμες και σχολές. Περνώντας από τη νομική στην οικονομία θα αντιληφθεί τη χρησιμότητα της ιστορίας και θα καταφύγει, τέλος, στη φιλολογία και τη λογοτεχνία. […]
(Από την εισαγωγή της έκδοσης)