«…Η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας που ιδρύθηκε το 1841 έμελλε να αποτελέσει τον κύριο μοχλό οικονομικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης μιας καθημαγμένης και κατεστραμμένης χώρας μετά τον μακρό και αιματηρό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Η «εικόνα» της Τράπεζας όφειλε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες ενός λαού που υπέφερε από τις κακουχίες του πολέμου και τη φτώχεια αλλά δεν είχε χάσει το αίσθημα της φιλοκαλίας, όπως αποδεικνύει η σπουδή για την ίδρυση του Σχολείου των Τεχνών ήδη από τον Δεκέμβριο του 1836.
Η τέχνη όφειλε να αναδείξει τον θεσμικό ρόλο, τη δύναμη και τον πλούτο μιας τράπεζας που συγκέντρωνε τις ελπίδες του έθνους για ανόρθωση. Τα λαμπρά κτίρια, τα έργα τέχνης που θα την κοσμούσαν, θα αποτελούσαν στα μάτια των Ελλήνων τη ζωντανή απόδειξη της αναγέννησης μιας Ελλάδας αντάξιας του ένδοξου παρελθόντος της. Ο ρόλος της τέχνης δεν ήταν απλώς διακοσμητικός αλλά ιδεολογικός και λειτουργικός. Οι διοικητές της Εθνικής Τράπεζας, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο, ανάλογα με την παιδεία και την καλαισθησία τους, επέδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις τέχνες, είτε αναθέτοντας διακοσμήσεις σε επώνυμους ζωγράφους, είτε αγοράζοντας έργα για τη συγκρότηση μιας καλλιτεχνικής συλλογής.
Το εμπεριστατωμένο άρθρο της αγαπητής συναδέλφου κας Όλγας Μεντζαφού, Διευθύντριας Συλλογών και Μουσειολογικού Προγραμματισμού της Ε.Π.Μ.Α.Σ. και επιμελήτριας της έκθεσης, παρακολουθεί και περιγράφει τις περιπέτειες και τις διακυμάνσεις της συλλογής καθώς και τον ρόλο των εκάστοτε διοικητών στη συγκρότησή της. Εμβληματική είναι η Πινακοθήκη με τις προσωπογραφίες των διοικητών. Όλες τους έχουν έναν επίσημο και τελετουργικό χαρακτήρα που αποσκοπεί να αναδείξει τη σοβαρότητα και το κύρος των προσώπων που επωμίστηκαν ένα τόσο υπεύθυνο έργο. Η επιλογή των καλλιτεχνών οφείλεται συχνά στους ίδιους τους τραπεζίτες και εικονογραφεί έμμεσα τις προτιμήσεις και την καλαισθησία τους…».

(πηγή: Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλέξανδρου Σούτσου)