Αληθές, ωραίον, αγαθόν, υπήρξαν ανέκαθεν τρεις αξίες τις οποίες ο ελληνικός φιλοσοφικός λόγος συνέδεσε σταθερώς μεταξύ των και τις οποίες ο “δεύτερος” ευρωπαϊκός εκλεκτικισμός, εντόνως χρωματισμένος μ’ εγελιανές συνιστώσες, ανέδειξεν ως αναπόσπαστες απ’ αλλήλων. Δεν αρκεί η επιζήτηση του ορθώς διανοείσθαι, του κατ’ αγαθήν συνείδησιν πράττειν απαιτείτ’, επί πλέον, η βίωση του κάλλους εις το πλαίσιον κάθε δημιουργικής δραστηριότητος, ώστε το αίτημα του “ευ ζην” να μην ελέγχεται πλημμελώς πραγματοποιήσιμον. Η κυνική έκφανση της πλεονεξίας κατά την εποχή μας απαξιώνει καταφώρως τον βίο των συγχρόνων κοινωνιών. […]
(Από τον πρόλογο της έκδοσης)