«Η εργασία αυτή αποτελεί απόσταγμα των θέσεων που αναπτύχθηκαν στη διδακτορική μου διατριβή με θέμα “Η αξιοποίηση της γλωσσικής πoλυτυπίας στη δημιουργία του ύφους: το παράδειγμα του Ανδρέα Κάλβου”, η οποία υποβλήθηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εγκρίθηκε τον Ιούλιο του 1999. Αρχικά η παρούσα μελέτη εξετάζει το γενικότερο ζήτημα της έλλειψης διαμορφωμένου οργάνου κατά την προεπαναστατική περίοδο. Μέσα σε αυτήν ακριβώς τη γλωσσική ρευστότητα εντάσσεται και η προσπάθεια του Κάλβου για τη διαμόρφωση του λογοτεχνικού του ύφους. Εν συνεχεία εξετάζονται οι σχετικές με την ελληνική γλώσσα δραστηριότητες και απόψεις του ποιητή κατά τη διάρκεια της πρώτης παραμονής του στην Αγγλία (1816-1820), οι ελληνόγλωσσες ποιητικές του συνθέσεις (1821, 1824, 1826), οι φιλοσοφικές του παραδόσεις και τα δημοσιογραφικά του κείμενα ενόσω ζει στην Κέρκυρα (1826-1852) και οι τελευταίες θρησκευτικές του μεταφράσεις στα ελληνικά (1859, 1861), πρωτίστως ως προς τη χρήση των γλωσσικών τύπων. Σε παραρτήματα παρατίθενται όσα χωρία από το ελληνόγλωσσο έργο του Κάλβου επιβεβαιώνουν τις απόψεις που αναπτύσσονται στο κυρίως σώμα της συγκεκριμένης εργασίας».
(Από τον πρόλογο της συγγραφέως)