Η Θέκλα στην αυγή του χριστιανισμού

Στην αυγή του χριστιανισμού, η γυναίκα έχει πλέον τη δυνατότητα να αρνηθεί τον αυστηρά προδιαγεγραμμένο από την πολιτεία και την κοινωνία παραδοσιακό της ρόλο ως συζύγου και μητέρας. Η παρθενία αναδεικνύεται σε μία ασφαλή δίοδο που την απελευθερώνει από τα κοινωνικά της δεσμά, ενώ συγχρόνως αποδεσμεύει και, εν τέλει, απενοχοποιεί το σώμα της από την αισχύνη του γυμνού που επέφερε το πικρό προπατορικό αμάρτημα (Γεν. 2. 25). Η γυναίκα επιλέγει τον ιδανικό νυμφίo, που της εγγυάται την ελευθερία της στον παρόντα βίο και της εξασφαλίζει τη σωτηρία της μετά τον θάνατο. Αυτό ίσως να εξηγεί και τη μαζικότερη μεταστροφή των γυναικών στη νέα πίστη, όπως δηλώνεται και στις Πράξεις των Αποστόλων.
Η πρωτομάρτυρας Θέκλα ενσαρκώνει αυτή την απόλυτη ιδέα της ελευθερίας και ίσως για αυτό τον λόγο γίνεται το πρότυπο ζωής για τις γυναίκες της Ύστερης Αρχαιότητας: μία γυναίκα που τελικά δεν πεθαίνει ποτέ και παραμένει το ζωντανό παράδειγμα της γυναικείας αθανασίας. Αλώβητη από τη φθορά της αναπαραγωγής, η Θέκλα κερδίζει την αιωνιότητά της τόσο λόγω της παρθενίας της, ως ένας «πρωτο -χώρος», ένας «μη τόπος» που υπήρχε πριν την ύπαρξη του Λόγου, όσο και λόγω της αρχέγονα γυναικείας έκστασής της ως μάρτυρας. Το αποκλειστικό αυτό προνόμιο της αφθαρσίας και της αιωνιότητας η Θέκλα θα το μοιρασθεί μόνο με την Παναγία, η οποία όμως θα επωμισθεί και τον ρόλο της Μητέρας του Θεού. Η αιώνια μητέρα θα απορροφήσει σταδιακά όλα τα χαρακτηριστικά της αιώνιας γυναίκας ενσωματώνοντάς τα στη λατρεία της, και διαμορφώνοντας την ιερή της ταυτότητα .

(από τον πρόλογο του βιβλίου)