Λιμνών αποξηράνσεις: μελέτη αειφορίας και πολιτιστικής ιστορίας

Αποτελεί παράδοξο πώς καταφέραμε να αποξηράνουμε το 65% των επιφανειών των λιμναίων υδάτων της χώρας μας. Παράδοξο επίσης πώς αυτές οι αποξηράνσεις επενδύθηκαν ιδεολογικά με ένα λόγο που ήθελε το λιμναίο νερό ζημιογόνο, επιστρατεύοντας προς τούτο μέρος της ηράκλειας μυθολογίας, ενώ άφηνε την ίδια στιγμή, στη λήθη τη συμβολική εμπειρία της διαφύλαξης των επιφανειακών τούτων πηγών.

Αντικείμενο της παρούσης εργασίας είναι η αποξήρανση των λιμνών Κάρλας και Αγουλινίτσας και οι ποικίλες συνέπειες της εξαφάνισης των πλούσιων εκείνων οικοσυστημάτων. Σήμερα, η ίδια κυρίως η παθογένεια του αποβληθέντος ύδατος και οι εν γένει περιβαλλοντικές συνέπειες της αποξήρανσης έθεσαν υπό αμφισβήτηση τον ορθολογισμό του εγχειρήματος. Η όποια «ανασύσταση» μέρους των πρώην λιμνών είναι φυσικά έργο ανθρώπινο, υπό την ευθύνη της τεχνικο-επιστήμης, επιβάλλοντας και αξιώνοντας εσαεί τη συντήρηση και τη φύλαξή του, με ό,τι αυτό σημαίνει από τεχνικο-επιστημονική και οικονομική άποψη.

Οι παλαιές προστάτιδες των λιμνών δραπέτευσαν και ουδείς γνωρίζει εάν θα είχαν την επιθυμία να φυλάττουν σύγχρονα έργα στα πρώην φυσικά τους λιμναία τοπία. Μπορούν ωστόσο να εμπνεύσουν στους νέους υπευθύνους και προστάτες των όποιων έργων «ανασύστασης» επί των μεταμορφωμένων αυτών πεδίων τα ουσιαστικά τους χαρακτηριστικά ως αρχετυπικοί φύλακες των λιμνών: τις φυσικές και αισθητικές τους κινήσεις, το μελωδικό τους ρυθμό, τη λευκότητα και ιδίως τη διαφάνεια των πέπλων τους.

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)