Τα μινωικά πήλινα ειδώλια είναι έργα μαζικής παραγωγής, με έντονη πολυμορφία και διαχρονική παρουσία σε ποικίλα σύνολα. Αποτελούν σημαντική πηγή για την ερμηνεία της μινωικής εικονογραφίας και θρησκείας. Οι τρόποι απόδοσης των εικονογραφικών χαρακτηριστικών των ειδωλίων, από το 1700 έως το 1000 π.Χ., καθορίζονται από τις ιδέες και την αισθητική της εποχής τους. Τα ειδώλια, ως συνοπτικές εικόνες των αναθετών τους, εκφράζουν κοινωνικά πρότυπα και αξίες των ατόμων ή των ομάδων που τα ανέθεσαν. Ο εικονογραφικός πλούτος και η φυσιοκρατική αντίληψη της περιόδου της ακμής, η εκφραστική λιτότητα, η παρουσία της μινωικής θεάς με υψωμένα χέρια στα κοινοτικά ιερά, οι εικονιστικές συνθέσεις και τα ομοιώματα ιερών με ανθρώπινες μορφές, εξετάζονται αναλυτικά σε συνάρτηση με την εικονογραφία των ιστορικών περιόδων του μινωικού πολιτισμού.
(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)