Μύθοι Jean de Fontaine

Ο μικρός αυτός πρόλογος έχει για σκοπό να διαλύσει μια παρεξήγηση. Σε όσους μίλησα, εδώ στην Ελλάδα, για έκδοση των Μύθων του Λαφονταίν, πρώτη τους δουλειά ήταν να με ενημερώσουν για την ανάγκη να συνοδεύονται με εικόνες τα κείμενα. Με εικόνες βέβαια ζώων, αφού ζώα ήταν οι αγαπημένοι ήρωες του ποιητή μας.
Αυτή η γενική τάση να μιλούν για την ζωολογική πλευρά της έκδοσης με έπεισε τελικά ότι η συζήτησή μας βασίζονταν σε μια διάπλατη παρεξήγηση. Βάση της παρεξήγησης αυτής ήταν ότι οι συνομιλητές μου αντιμετώπιζαν τους μύθους του Λαφονταίν σαν παιδικό ανάγνωσμα. Και αυτό είναι σφάλμα βαρύ. Πρώτα – πρώτα, δεν υπήρχαν παιδικά αναγνώσματα την εποχή του. Η αγάπη, βέβαια, για τα τότε παιδιά ήταν τόσο θερμή όσο είναι και στην εποχή μας. Και ίσως πιο αυθόρμητη, πιο πηγαία από τώρα, όπου η εξιδιασμένη στα θέματα της παιδικής ζωής παιδαγωγική, παιδί του Ρουσώ, με την βοήθεια φιλοσόφων, ψυχολόγων, ψυχιάτρων και παιδαγωγών, ανέβασε τον τρόπο ανατροφής στο προσκήνιο των ενδιαφερόντων του ανθρώπου. Εδώ και τριακόσια χρόνια όμως που πέθανε ο Λαφονταίν, δεν υπήρχαν σχολεία για τα παιδιά του μικρού λαού. Ήταν η εποχή όπου ο βασιλιάς Ήλιος εστράβωνε με την στρατοκρατική του λάμψη την τότε Ευρώπη, αδιαφορούσε όμως για την μόρφωση των υπηκόων του, αφού ο δικός του περίγυρος, ιδιαίτερα οι μεγαλοαστοί, είχε την οικονομική αντοχή για να ναυλώσει δασκάλους για κάποια, σχετική βέβαια, μόρφωση των παιδιών του. Δεν είναι λοιπόν παιδαγωγικός ο σκοπός του μυθογράφου μας, και γι’ αυτό ο παιδαγωγός ξένων παιδιών Ρουσώ -λέω ξένων παιδιών, γιατί για την ανατροφή των άφθονων δικών του νόθων δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ- , ξορκίζει με τον απήγανο την χρησιμοποίηση των Μύθων του ποιητή μας. Αλλά και ο ίδιος ο Λαφονταίν πουθενά δεν ποζάρει σαν παιδαγωγός. […] (Από τον πρόλογο του Αρσένη Γεροντικού)