«…Διαβάζοντας κανείς τον “Ελέφαντα” για πρώτη φορά ξεκαρδίζεται στο γέλιο, αλλά δύσκολα μπορεί να εντοπίσει το αστείο. Μέχρι να τον διαβάσει μερικές φορές ακόμη για να διαπιστώσει ότι η χρήση της ελληνικής γλώσσας από τους ήρωες, αυτή η απίστευτη κακοποίησή της, σε κάνει να γελάς μέχρι δακρύων, ώσπου να συνειδητοποιήσεις βέβαια ότι κάπως έτσι κακοποιείται η γλώσσα μας από τους περισσότερους νεοέλληνες και τότε να μελαγχολήσεις με την διαπίστωση ότι δεν έχουμε γλώσσα να μιλήσουμε, αλλά ένα σύμφυρμα, ένα συνονθύλευμα που χρησιμοποιεί ένα ιδιόμορφο συντακτικό, με λέξεις που χρησιμοποιούνται για λάθος έννοιες, σε λάθος χρόνο, με απίστευτες γενικές και αιτιατικές, ένα απέραντο λιβάδι με απίθανους “μαργαρίτες”. Όταν όλα αυτά χρησιμοποιούνται για να αφηγηθούν ένα δράμα κι όχι μια κωμωδία, τότε βγάζουν ένα αποτέλεσμα ιδιαίτερα ελκυστικό για το θέατρο…».
Θανάσης Παπαγεωργίου
(από το βιβλίο)