Είναι γνωστόν ότι και οι 7 σχεδόν Σοφοί ησχολούντο εις την πολιτικήν. Ο Σόλων ήτο νομοθέτης, ο Περίανδρος τύραννος της Κορίνθου, ο Πιττακός αισυμνήτης (δηλαδή δικτάτωρ) της Μυτιλήνης, ο Κλεόβουλος τύραννος της Λίνδου, ο Βίας αμερόληπτος και δίκαιος δικαστής της Πριήνης, ο Χίλων εισηγητής του θεσμού της εφορείας και πρώτος έφορος της Σπάρτης. Ήτο λοιπόν πολύ φυσικόν να λάβουν ως θέμα συζητήσεως κατά την συνάντησίν των εις το συμπόσιον την πολιτικήν. Και πραγματικώς τούτο συμβαίνει. Μετά την εισαγωγήν ή σκηνοθεσίαν και προπαρασκευήν αρχίζει το κύριον θέμα εις το οποίον έδωσεν αφορμήν η επιστολή του βασιλέως της Αιγύπτου. Εξετάζεται λοιπόν το ζήτημα, ποίον είναι το άριστον μοναρχικόν και το άριστον δημοκρατικόν πολίτευμα, που ημπορούν να καταστήσουν ευτυχείς τους πολίτας.
(Από την εισαγωγή του βιβλίου)
Α΄ έκδοση 1937