Το βιβλίο αυτό δεν προσπαθεί να συνοψίσει ολόκληρη την ιστορία της επιστήμης από τον Γαλιλαίο ως τον Μάξγουελ και τον Μέντελ. Σκοπός του συγγραφέα είναι να ανιχνεύσει την εξέλιξη των επιστημονικών ιδεών, διανύοντας μια χρονική απόσταση τριών αιώνων και αποκαλύπτοντας τη δομή που χαρακτηρίζει την ιστορία της κλασικής επιστήμης. Η μέθοδός του συνίσταται στην εξέταση της πορείας που χάραξε η κόψη της αλήθειας σε κάθε επιστημονικό τομέα, περνώντας μέσα από την έρευνα της φύσης. Με την πεποίθηση ότι η ιστορία γίνεται από ανθρώπους, όχι από αιτίες ή δυνάμεις, ο συγγραφέας στρέφει την προσοχή του στις πνευματικές προσωπικότητες που διεξήγαγαν τη μάχη και δείχνει συμπάθεια για τα θύματά της. Οι ερμηνείες των τεσσάρων πρώτων κεφαλαίων είναι, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, διασκευασμένες θέσεις από έργα άλλων συγγραφέων, με ορισμένες εξαιρέσεις, οι πιo σημαντικές από τις οποίες είναι η επιφυλακτικότητα του συγγραφέα απέναντι στον Πασκάλ, η ανάλυσή του για τον Χάρβεϋ, η αντίδρασή του στον Βάκωνα, η έμφαση που δίνει στον Μπόυλ ως ατομικό φυσικό μάλλον παρά ως χημικό, και οι εξηγήσεις που παραθέτει στο κεφάλαιο για τον Νεύτωνα. Τα υπόλοιπα κεφάλαια –«Επιστήμη και Διαφωτισμός», «Η ύλη γίνεται ορθολογική έννοια», «Η ιστορία της φύσης», «Η βιολογία ενηλικιώνεται», «Οι απαρχές της ενεργητικής», «Η φυσική του πεδίου»– χρωστούν πολλά, όπως αναγνωρίζει ο συγγραφέας, στους μελετητές που μνημονεύονται στη βιβλιογραφία.