Ο συλλογικός αυτός τόμος περιλαμβάνει 19 κείμενα που περιγράφουν τα φαινόμενα της μουσικής και της αρμονίας σε συμπαντικό, γήινο και ανθρώπινο επίπεδο. Το 1942 ο έφηβος Μίκης Θεοδωράκης δημιούργησε και στη συνέχεια ανέπτυξε την προσωπική του θεωρία για τη Συμπαντική Αρμονία. Το 2006 το διεθνές Συμπόσιο που διοργάνωσε το Πανεπιστήμιο Κρήτης και η Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Ηρακλείου στη Χερσόνησο της Κρήτης αποτέλεσε ένα πρώτο βήμα διεπιστημονικού διαλόγου για μια αναλυτική περιγραφή και δημόσια συζήτηση της θεωρίας αυτής. Με λόγο μεστό και συναρπαστικό, ο Μίκης Θεοδωράκης μας αφηγείται ποιος “Θεός” κυβερνά από την εφηβεία μέχρι σήμερα τη ζωή, τη δράση και το έργο του. Μεταξύ άλλων, προκαλεί ανοικτά την κατακερματισμένη επιστήμη των καιρών μας όταν περιγράφει τις άρρητες στιγμές και τις “μαγικές” διεργασίες γένεσης των νέων μουσικών ιδεών – τι “παθαίνει” το σώμα και ο νους του συνθέτη όταν επικοινωνεί με τη Μούσα.
Η προοπτική του τόμου είναι διεπιστημονική. Ο συνθέτης και 18 ειδικοί επιστήμονες από 10 πανεπιστήμια της Ελλάδας και του εξωτερικού συμμετέχουν σε ένα διάλογο για τη μουσική και την αρμονία δια μέσου πολλαπλών προοπτικών: Κοσμολογίας, Βιολογίας, Κοινωνικής Ανθρωπολογίας, Μουσικολογίας, Νευροεπιστημών, Παιδαγωγικής, Φιλολογίας, Φιλοσοφίας, Φυσικής και Ψυχολογίας.
Στον τόμο, μεταξύ άλλων, περιγράφονται: η θεωρία της Συμπαντικής Αρμονίας, οι ρίζες και η πορεία της “περίτεχνης” αυτής θεωρίας από την αρχαία Ελλάδα μέχρι τον 20ό αιώνα, οι ήχοι του Σύμπαντος, η γένεση και η ανάπτυξη του τραγουδιού και της μουσικής σε ορισμένα μόνο είδη του πλανήτη, η φύση και τα δομικά στοιχεία της μουσικής, οι σχέσεις της μουσικής με το Σύμπαν, τον εγκέφαλο, το σώμα και τον νου, το “πού” βρίσκεται η μουσική και η διάκρισή της από την επικοινωνιακή μουσικότητα, οι σχέσεις της με την κίνηση, τη συγκίνηση, τον συγχρονισμό με τους άλλους, οι επιδράσεις της στην προσωπική, διαπροσωπική, κοινωνική και πολιτισμική ανάπτυξη, η δυνατότητα να γίνει η μουσική πρότυπο αρμονίας για την ανθρώπινη ύπαρξη και συνύπαρξη, τι συμβαίνει σε κράτη της σύγχρονης Δύσης όταν αστόχαστα προχωρούν με την ψευδαίσθηση μιας επίπλαστης κοινωνικής αρμονίας, και τρεις -ούτως ή άλλως ατελείς- περιγραφές του προσώπου του Μίκη Θεοδωράκη.
