Υπάρχει σημαντική ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στη σημερινή κριτική και εκείνην του 19ου αιώνα, την οποία ο μη ειδικός πρέπει να έχει κατά νου, σε γενικές τουλάχιστον γραμμές, ώστε να κατανοήσει, αλλά και να αξιολογήσει εποικοδομητικά τα κριτικά κείμενα του παρελθόντος, και, πιο συγκεκριμένα, στην περίπτωσή μας τα κριτικά κείμενα του Λορέντσου Μαβίλη (1860-1912): Τότε, πλην ευάριθμων συγκυριακών εξαιρέσεων, το έργο του κριτικού της λογοτεχνίας το ασκούσε το ίδιο άτομο που είχε και πρωτογενή λογοτεχνική παραγωγή ή μεταφραστικές επιδόσεις, λογοτεχνικών, σε κάθε περίπτωση, αξιώσεων. Σήμερα, ο κριτικός αποτελεί λειτουργό με αυτόνομη δραστηριότητα, παρά το ότι συμβαίνει σε αρκετές περιπτώσεις ο λογοτέχνης να ασχολείται σοβαρά και με την κριτική – και κυρίως με το είδος του δοκιμίου. Γνωστοί λογοτέχνες των καιρών μας -ενδεικτικά μόνο θα μνημονεύσουμε τους ποιητές Γιώργο Σεφέρη (1900-1971) και Οδυσσέα Ελύτη (1911-1996) ή τους λογοτέχνες Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο (1901-1982) και Πέτρο Χάρη (1902-1998)- έχουν να επιδείξουν, πέρα από το πρωτότυπο δημιουργικό, και αξιόλογο κριτικό έργο. […] (Από την έκδοση)