Ταξίδι στο Άγιο Όρος

Από το χρονικό του A.M. Proust [1958]:

… Στην άκρη της χερσονήσου της Χαλκιδικής, ανάμεσα στον Κόλπο Ορφανού και το ακρωτήρι Καλαμίτσι, ορθώνεται πάνω από την θάλασσα ένα βουνό, γνωστό από την αρχαιότητα με το όνομα Άθως, το οποίο ονομάζεται πλέον Αγιονόρος ή Άγιον Όρος λόφω της σύνθεσης του πληθυσμού του αποκλειστικά από μοναχούς. Κατά την Βυζαντινή περίοδο, αυτοί οι μοναχοί συνεισέφεραν στο κίνημα των Γραμμάτων και των Τεχνών που οδήγησε στην Αναγέννηση, ενώ κατέχουν και στις μέρες μας μία πλούσια βιβλιοθήκη καθώς και μία Σχολή Ζωγραφικής…

… Η φύση έχει αυτάρεσκα τακτοποιήσει τις ρίζες σαν άνετα καθίσματα σκεπασμένα με βρύα, το αγριάμπελο απλώνεται σε γιρλάντες και ενώνει τα δέντρα μεταξύ τους, την πορτοκαλιά με το κυπαρίσσι, την βελανιδιά με την ελιά, τους λάρικες με τα πλατάνια. Από πάνω, μέσα στα φυλλώματα, ακούγεται μια θαυμάσια μουσική, η γλυκιά μουσική των πουλιών. Οι πηγές ξεπηδούν ανάμεσα στους βράχους, ενώνονται με τα ρυάκια και δημιουργούν μικρούς ευχάριστους χειμάρρους που ορμούν στην πεδιάδα. Από την μία άκρη στην άλλη, τα λουλούδια απλώνουν τα μακριά νωχελικά φύλλα τους το ένα προς το άλλο… Όλα, με λίγα λόγια, αποπνέουν υγεία και αθανασία…

… Οι ερημίτες του Άθου είναι αξιέπαινοι που δεν γίνονται επικούρειοι. Επιπλέον, η σκήτη που επισκεφτόμασταν εκείνη την μέρα δεν έμοιαζε καθόλου σε τάγμα. Οι κάτοικοί του ύφαιναν πουκάμισα τραγουδώντας, [Σ.τ.Εκδ.: προφανώς, ψάλλοντας] στην άκρη ενός χειμάρρου κατακόκκινου από τις πικροδάφνες, και το χαρωπό πρόσωπό τους, οι φαρδιοί ώμοι τους και τα ροζιασμένα χέρια τους έλεγαν αρκετά: «Αδελφέ, πρέπει να ζούμε και να υμνούμε συνεχώς τον Θεό που μας έφτιαξε έτσι γερούς σε ένα έδαφος τόσο γενναιόδωρο»…

(από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)