Η παρούσα μελέτη βασίζεται στη διδακτορική διατριβή της συγγραφέως και παρουσιάζει τη μεταθεατρική θεωρία σχετικά με την αρχαία ελληνική τραγωδία. Το μεταθέατρο χαρακτηρίζει εκείνο το είδος θεάτρου του οποίου η προβληματική είναι κατά βάση αυτοαναφορική. Στόχος της έρευνας αυτής είναι να επανεξετάσει το ζήτημα της μεταθεατρικής ερμηνείας στο λογοτεχνικό είδος της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας στο σύνολό του, ώστε να αποσαφηνιστεί εάν οι αρχαίες τραγωδίες αποτελούν πρόσφορο έδαφος για τέτοιου είδους αναλύσεις. Έπειτα από την επισκόπηση της σύγχρονης έρευνας παρουσιάζονται οι διάφορες εκφάνσεις της μεταθεατρικότητας στην τραγωδία και αναλύονται οι Βάκχες του Ευριπίδη υπό το πρίσμα της μεταθεατρικής θεωρίας, για την οποία η συγγραφέας παραμένει επιφυλακτική. Ο τόμος συμπληρώνεται από περιλήψεις στην ελληνική και την αγγλική γλώσσα, βιβλιογραφία, καθώς και ευρετήρια χωρίων, όρων και εννοιών.