Τοπωνύμια Κρήτης

Ως ανεξίτηλες μαρτυρίες ιστορικοκοινωνικού περιεχομένου, ως σφραγίδες της γης και επιγραφές χαραγμένες επί του εδάφους ορίζουν τα τοπωνύμια παλαιότεροι και σύγχρονοι μελετητές. Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Ιστορικού Λεξικού της Ακαδημίας Αθηνών Ελευθερία Γιακουμάκη, “με τον όρο μικρο-τοπωνύμιο δηλώνεται κάθε ονομασία τοποθεσίας που δεν έχει καταγραφεί στους επίσημους, κρατικούς στατιστικούς πίνακες και στις επίσημες χαρτογραφήσεις. Το κάθε μικρο-τοπωνύμιο προσδιορίζει μικρές εκτάσεις αγροτικές ή ποιμενικές, παραδίδεται από γενιά σε γενιά και χρησιμεύει στην καθημερινή επαφή και συνεννόηση των κατοίκων αυτής της περιοχής και μόνον”.

Υιοθετώντας την άποψη της Ελπινίκης Νικολουδάκη-Σουρή ότι “η τοπωνυμιολογική έρευνα και μέριμνα εντοπίζει, διερευνά, ταξινομεί και αξιολογεί τα τοπωνύμια ως σημεία εμπεριέχονται σημαίνοντα της γλώσσας και σημαινόμενα της ετυμολογίας, της εκφώνησης και της ιστορίας” και ότι “η φιλολογία, ξεκινώντας από τις βάσεις που της εξασφαλίζει η γλωσσολογία, διερευνά το τοπωνύμιο ως ένα ιδεατό χώρο κειμένου που είτε είναι γραπτός λόγος είτε προφορική παράδοση, περικλείει μνήμες ανθρώπων, θησαυρίζει χαρακτηριστικά γενεών, επισφραγίζει αισθητικές επιλογές, απεικονίζει το ύφος γενικότερα και τα όρια των ιδεολογιών, τη δράση και το μύθο”, δεν περιορίστηκα στην απλή καταγραφή κάθε τοπωνυμίου αλλά και στη συλλογή κάθε είδους πληροφορίας που το συνοδεύει, γλωσσικού, ιστορικού, λαογραφικού ή κοινωνικού περιεχομένου.

(απόσπασμα από την εισαγωγή της έκδοσης)