Με τον Τζιορτζιόνε έχουμε αναμφίβολα, όπως έχει άλλωστε συχνά τονιστεί από όλους σχεδόν τους μελετητές, τον δημιουργό μιας νέας καλλιτεχνικής γλώσσας. Σε σχέση ίσως με το εργαστήριο του Τζιοβάννι Μπελλίνι αλλά και με άλλες επιδράσεις, όπως αυτή του Λεονάρντο ντα Βίντσι, του Μαντένια, αλλά και δημιουργών των Κάτω Χωρών και γερμανικών εργαστηρίων, ιδιαίτερα της Σχολής του Δούναβη, θα προχωρήσει γρήγορα σε έναν καθαρά δικό του προσωπικό δρόμο. Έτσι, στους λιγοστούς πίνακες που του αποδίδονται με σχετική ασφάλεια, δεν περιορίζεται στο να ολοκληρώσει τις αναζητήσεις του βενετσιάνικου εργαστηρίου και να αναπτύξει μόνο τα οράματα των δασκάλων του. Θα προχωρήσει σε προσπάθειες με καθοριστικά στοιχεία το φως και το χρώμα, τη μόνιμη απασχόληση με την απόδοση του φυσικού χώρου και, περισσότερο από όλα, μια καθαρά ποιητική μεταγραφή της αντικειμενικής πραγματικότητας.