Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
Ένα βαθιά πολιτικό βιβλίο, όπου ο σπουδαίος σαιξπηριστής και ιστορικός της λογοτεχνίας Στήβεν Γκρήνμπλατ αναλύει τον αριστοτεχνικό τρόπο με τον οποίο ο Σαίξπηρ ανατέμνει την εξουσία και τις καταχρήσεις της. Το βιβλίο γράφτηκε εν θερμώ, με αφορμή τις πρωτοφανείς πολιτικές εξελίξεις στις ΗΠΑ από τον Νοέμβριο του 2016 και έπειτα, με τη ματιά στραμμένη ταυτόχρονα στην ελισαβετιανή εποχή και στο σήμερα.
Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
Στα τέλη του 1835, ύστερα από ένα τρικυμιώδες ταξίδι, αποβιβάζεται στην Πάτρα μια αλλόκοτη προσωπικότητα. Πρόκειται για τον πρίγκιπα Χέρμαν φον Πύκλερ-Μούσκαου, μια από τις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές διασημότητες εκείνης της εποχής. Ξακουστός ταξιδιωτικός συγγραφέας —ιδίως ύστερα από τη διθυραμβική κριτική που δημοσίευσε ο Γκαίτε για το πρώτο του βιβλίο—, κηποτέχνης διεθνούς φήμης, αντικείμενο πόθου των γυναικών της καλής κοινωνίας παντού στην Ευρώπη, παροιμιώδης μπον βιβέρ, ο Πύκλερ-Μούσκαου θα μείνει ένα χρόνο στη βαυαροκρατούμενη Ελλάδα και θα ταξιδέψει σε ολόκληρη σχεδόν την επικράτειά της, καταγράφοντας τις εντυπώσεις του σε ένα γλαφυρό ημερολόγιο, που κινείται στο όριο μεταξύ της πλέον ρεαλιστικής περιηγητικής καταγραφής και της καθαρής λογοτεχνίας. Αυτό που αποκομίζει ο αναγνώστης από το κείμενό του είναι ένα συναρπαστικό καλειδοσκοπικό πανόραμα στο οποίο συμφύρονται λυρικές περιγραφές της ελληνικής φύσης, περιγραφές των αρχαιολογικών καταλοίπων της ένδοξης αρχαιότητας, αλλά και του νεότερου παρελθόντος, γλαφυρά πορτρέτα σημαντικών ιστορικών προσωπικοτήτων (παλαίμαχοι αγωνιστές, φιλόδοξοι Έλληνες και ξένοι πολιτικοί, ο Όθων και η αυλή του κ.ά.), ιστορικά ανέκδοτα, χρονικά της κοσμικής ζωής της καλής κοινωνίας, στιγμιότυπα του καθημερινού βίου του απλών ανθρώπων στις πόλεις και στα χωριά, εκτιμήσεις και απόψεις για την τρέχουσα κατάσταση και τις προοπτικές του νεαρού κράτους, και πίσω απ’ όλα αυτά το προσωπικό βίωμα μιας μοναδικής προσωπικότητας που εμφορούνταν από την επίγνωση ενός αριστοκρατικού κόσμου που σιγά σιγά χανόταν και τη διαίσθηση ενός αναδυόμενου νεωτερικού κόσμου, που αναζητούσε την ταυτότητά του.
Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
Τα πνευματικά δημιουργήματα της αρχαίας Ελλάδας ήταν πάντα κτήμα κοινό, τμήμα της παγκόσμιας κληρονομιάς. Τα κατάλοιπα όμως του υλικού πολιτισμού της είχαν για ολόκληρους αιώνες χαθεί από την επιφάνεια της γής και τη μνήμη των ανθρώπων. Το βιβλίο αυτό είναι φόρος τιμής σ’ εκείνους πού, από τα τέλη του Μεσαίωνα, άνοιξαν το δρόμο προς την Ελλάδα και την έρευνα του κλασικού παρελθόντος της. Ήδη πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους το 1453, μερικοί ριψοκίνδυνοι ταξιδιώτες άρχισαν να καταφθάνουν με διαφορετικά ο καθένας κίνητρα, αλλά με κοινό σκοπό: να βρουν τα λείψανα των κλασικών χρόνων και να ανασυστήσουν το αρχαίο μεγαλείο. Διασχίζουν την Ελλάδα και τη Μικρά Ασία, σε εποχές που η περιήγηση είναι όχι απλώς δαπανηρή και κοπιαστική αλλά και τρομερά επικίνδυνη, αναζητώντας τα ερείπια των πόλεων και τα απομεινάρια της ζωής και της τέχνης των αρχαίων Ελλήνων. Ο Κυριακός ο Αγκωνίτης ταξιδεύει για να πλουτίσει τις γνώσεις του. Ο Τζέιμς Στιούαρτ και ο Νίκολας Ρεβέτ αναλαμβάνουν την πρώτη επιστημονική περιγραφή των κτιρίων της αρχαίας Αθήνας. Η Εταιρεία των Ντιλετάντι χρηματοδοτεί αποστολές καταγραφής αρχιτεκτονικών μνημείων. Ο Λόρδος Έλγιν και ο Έντουαρντ Ντάνιελ Κλαρκ δεν διστάζουν να αποσπάσουν από τα αρχαία μνημεία ό,τι τους αρέσει, θεωρώντας ότι το ανασύρουν από την αφάνεια. Αυτοκρατορίες συναγωνίζονται ποια θα αποκτήσει τα γλυπτά της Αίγινας και των Βασσών. Η αποστολή του Αβά Φουρμόν αποτυγχάνει, παρά τις πλαστογραφίες του, ενώ τα όνειρα του «ρομαντικού» Ερρίκου Σλήμαν γίνονται πραγματικότητα. Όλους αυτούς, και πολλές άλλες συναρπαστικές προσωπικότητες, θα τους συναντήσει ο αναγνώστης στις σελίδες αυτού του βιβλίου.
Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης
Όταν από τα μέσα του 16ου αιώνα αρχίζουν να επισκέπτονται την Ελλάδα Ευρωπαίοι ταξιδιώτες, η χώρα ανήκει στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, στην εξωτική Ανατολή. Το κλασικό της όμως παρελθόν, οι δεσμοί της με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, τον οποίο μελετούν οι Ευρωπαίοι λόγιοι ήδη από την Αναγέννηση, έκανε τους επισκέπτες να αισθάνονται ότι πατούν σε γνώριμο έδαφος. Σε όλα τα ταξιδιωτικά κείμενα της περιόδου πριν από την Επανάσταση του ’21, κυρίαρχο θέμα είναι η αναζήτηση του οράματος της αρχαίας Ελλάδας μέσα στα ερείπια, η προσπάθεια να συμβιβαστούν τα υψηλά κλασικά ιδεώδη με την πεζή, αν όχι απελπιστική, πραγματικότητα της τουρκοκρατούμενης νεότερης Ελλάδας. Η γαλλική ταξιδιωτική λογοτεχνία αντανακλά με τον εναργέστερο τρόπο το διχασμό των λογίων περιηγητών όταν οι εικόνες μπροστά στα μάτια τους διέψευδαν τα ιδανικά οράματα που είχε εκθρέψει η φαντασία τους. Αυτός ακριβώς ο πόθος των φωτισμένων εραστών της Αρχαιότητας να ξαναδούν την Ελλάδα “όπως έπρεπε να είναι” γέννησε το κίνημα του Φιλελληνισμού κατά τα τέλη του 18ου αιώνα.
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
Γιατί ο γείτονάς σου στον κάτω όροφο θα ζήσει περισσότερο από εσένα;
Τι χρώμα είναι ο καθρέφτης;
Πόσο ζυγίζει το σφυρί του Θορ;
Γιατί δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε στο παρελθόν;
Πόσα μεγαπίξελ έχει το ανθρώπινο μάτι;
Για να διαβάσεις αυτό το βιβλίο θα αφιερώσεις το 0,0005% της ζωής σου, από 7.200 έως 14.400 δευτερόλεπτα. Ίσως όσα και για το Blade Runner 2049 ή για την αρχική τριλογία του Star Wars. Ξέρεις όμως ότι ο χρόνος είναι κάτι σχετικό, όπως τόσα άλλα πράγματα.
Αν σε περιμένει μια ζωή μεγάλη και ευτυχισμένη, θα ζήσεις πάνω από δύο δισεκατομμύρια δευτερόλεπτα, παρότι το ένα τρίτο θα κοιμάσαι. Τα υπόλοιπα δευτερόλεπτα, έπειτα από κάμποσο καιρό πάνω στο μαξιλάρι, θα είσαι ξυπνητός, θα τα ζήσεις, θα τα απολαύσεις. Γιατί μπορεί να είναι υπέροχα. Σκέψου λοιπόν πώς θα τα αξιοποιήσεις με τον καλύτερο τρόπο.
Σε μερικά χρόνια, κάποια από τα πράγματα που θα διαβάσεις σε τούτο το βιβλίο, απ’ αυτά που σήμερα θεωρούνται βέβαια, είναι πιθανόν να μην έχουν κανένα νόημα. Τίποτα δεν παραμένει ίδιο, τίποτα δεν είναι σταθερό. «Το μόνο σταθερό είναι η αλλαγή», πρόβλεψε ο Ηράκλειτος πριν από 2.500 χρόνια. Είναι το θαύμα της επιστήμης που προχωράει ασταμάτητη μέρα με τη μέρα.
Γι’ αυτό θέλω τούτο το βιβλίο να σταθεί για εσένα πηγή έμπνευσης, να σε βοηθήσει να αναζητήσεις τις δικές σου απαντήσεις για όλα τα ερωτήματα που σε απασχολούν, και τις απαντήσεις αυτές να τις ψάξεις χωρίς να καταφεύγεις σε τυποποιημένες γνώσεις ή αντιεπιστημονικούς μύθους.
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
Ας αφήσουμε πίσω μας ό,τι γνωρίζαμε για τα όνειρα κι ας ξεκινήσουμε πάλι απ’ την αρχή!
Όπως έδειξε πρόσφατα η επιστημονική έρευνα, ο ύπνος -σε κάθε φάση του- συνοδεύεται από όνειρα. Ονειρευόμαστε, λοιπόν, στο ένα τρίτο της ζωής μας. Και τούτη η παράλληλη πραγματικότητα γεννιέται από εμάς, είναι μια πραγματικότητα στην οποία εμείς πρωταγωνιστούμε. Επιπλέον, η σημασία της για την ανθρώπινη ζωή και την ανθρώπινη μοίρα είναι κάτι που ο άνθρωπος αντιλήφθηκε ήδη από την αυγή της ιστορίας του. Αυτό δείχνουν οι σπηλαιογραφίες με κοιμώμενους που ονειρεύονται, οι λαϊκοί ονειροκρίτες της αρχαιότητας και των νεότερων χρόνων, οι ιστορικές αναφορές σε όνειρα-οιωνούς, αλλά και η κεντρική θέση που κατέχουν τα όνειρα στη σύγχρονη ψυχανάλυση.
Τα τελευταία χρόνια, χάρη και στις νέες ψηφιακές τεχνολογίες, οι γνώσεις μας για τα όνειρα έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά. Ο Στέφαν Κλάιν αφηγείται με μοναδική δεξιοτεχνία και θαυμαστή σαφήνεια τι είναι τα όνειρα, πώς γεννιούνται στον εγκέφαλό μας, τι φανερώνουν για τον βαθύτερο εαυτό μας και πώς επηρεάζουν την ανθρώπινη ζωή, ανοίγοντας νέους ορίζοντες και προσφέροντας νέες δυνατότητες. Τα θεωρεί πηγή δημιουργικής έμπνευσης, μέσο για να διαμορφώσουμε το μέλλον, αλλά και το κλειδί για το αίνιγμα της ανθρώπινης συνείδησης. Είναι με άλλα λόγια, η ανεξερεύνητη πλευρά της ανθρώπινης ύπαρξης, η οποία περιμένει να την ανακαλύψουμε.
Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης
Κατά τον 18ο αιώνα, ενόσω η επιστηµονική επανάσταση βρισκόταν σε πλήρη εξέλιξη και η εποχή των µεγάλων ανακαλύψεων στο απόγειό της, το πλέον ακανθώδες επιστηµονικό πρόβληµα που κυριαρχούσε στους επιστηµονικούς και πολιτικούς κύκλους της Βρετανίας, και όχι µόνο, είχε καθαρά πρακτική σηµασία: ήταν ο υπολογισµός του γεωγραφικού µήκους. Η αδυναµία µέτρησής του είχε κοστίσει επί αιώνες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές χαµένες στη θάλασσα, ενώ έθετε σοβαρά εµπόδια στην εµπορική επέκταση και την αµυντική θωράκιση της νησιωτικής χώρας.
Με το συγκεκριµένο πρόβληµα καταπιάστηκαν οι κορυφαίοι αστρονόµοι της εποχής, όµως ένας επίµονος τεχνίτης, ο Τζων Χάρρισον, συνέλαβε µια µηχανική λύση. Αφιερώνοντας 40 χρόνια από τη ζωή του, µπόρεσε να κατασκευάσει ένα ρολόι που µετρούσε µε ακρίβεια την πάροδο του χρόνου στη θάλασσα, κάτι που τα ρολόγια της εποχής δεν κατάφερναν ούτε στη στεριά. Τούτο το τέλειο ρολόι, που σήμερα ονομάζεται χρονόμετρο, υπήρξε το επιστέγασμα μιας ηρωικής προσπάθειας η οποία αντιμετώπισε ατέλειωτες δυσκολίες, αμφισβητήσεις και τρικλοποδιές, για να γνωρίσει τέλος την επίσημη αναγνώριση και την καθολική αποδοχή.
«Όσοι αγνοούσαν τούτο το μοναδικό επεισόδιο της ανθρώπινης Ιστορίας, θα απολαύσουν μια συναρπαστική αφήγηση γύρω από ένα εκπληκτικό επίτευγμα στους τομείς της μέτρησης του χρόνου και της ναυσιπλοΐας.»
Νηλ Άρµστρονγκ (2005), ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε στη Σελήνη
Εκδόσεις Εντευκτηρίου
Κατά τον τίτλο, πρόκειται για λόγο καθ’ οδόν, που σημαίνει: λόγο αυτόματο, μάλλον πρόχειρο, μίζερο ίσως αλλά και ανακουφιστικό. Όπως εκείνα τα ταξίδια που μας προγραμματίζουν αντί να τα προγραμματίζουμε, διαστέλλοντας ξαφνικά τον χρόνο μας – τον χρόνο της ζωής μας που αλληθωρίζει κοιτάζοντας προς τα πίσω, επειδή λιγόστεψε πια το άνοιγμά του προς τα μπρος. Τελικώς πρόκειται για λόγο χαριστικό και χαρισμένο.
Εκδόσεις Πανεπιστημίου Μακεδονίας
Στα Οικονομικά, υπάρχει ένα κεφάλαιο που μιλάει διεξοδικά για το ευκαιριακό κόστος. Στ’ αγγλικά, opportunity cost. Το ευκαιριακό κόστος ορίζει πως αν αποφασίσεις να κάνεις κάτι, τότε αυτομάτως πρέπει να απορρίψεις κάτι άλλο. Και πώς παίρνεις αυτή την απόφαση; Μετρώντας φυσικά το κόστος.
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει σε όλες τις αποφάσεις που παίρνουμε στη ζωή μας. Αν κάτι μας δίνει ευχαρίστηση, τότε το opportunity cost είναι μεγάλο και ως εκ τούτου το αναλαμβάνουμε με χαρά. Αυτό είναι μια απάντηση στην ερώτηση “γιατί ένας λογιστής γράφει ένα βιβλίο που δεν μιλάει μόνο για τη Λογιστική;”, αφού το opportunity cost της συγγραφής ενός βιβλίου είναι το κόστος που ανέλαβε ο ίδιος με μεγάλη χαρά.
Όλα ξεκίνησαν ένα χιονισμένο βράδυ, συνεχίστηκαν και εκτυλίχτηκαν σε ένα μπαρ της Θεσσαλονίκης, καταλήγοντας σε 50 ιστορίες που μπλέκουν τον ρεαλισμό με τη μυθοπλασία και μιλούν για τη Λογιστική, τις ανθρώπινες σχέσεις, την επιχειρηματικότητα, τη σχέση εργοδότη-εργαζόμενου, την ηγεσία, την επιτυχία, τις αξίες.
Ίσως τελικά η Λογιστική βρίσκεται μέσα στη ζωή μας, περισσότερο απ’ ότι φανταζόμαστε. Δεν νομίζετε; Δεν έχετε παρά να το διαπιστώσετε και μόνοι σας παρέα με τις σελίδες του βιβλίου.
Εκδόσεις Πανεπιστημίου Πατρών
Η ελληνική βιβλιογραφία για τις Κουρδικές Σπουδές δεν έχει αναπτυχθεί σε τέτοιον βαθμό ώστε να αποτελεί θέμα διαρκούς συζήτησης και συνεχούς προβληματισμού στους κόλπους της ελληνικής ακαδημαϊκής κοινότητας.
Αυτός ο τόμος αποτελεί την πρώτη προσπάθεια για τη δημιουργία εκείνων των συνθηκών που επιτρέπουν την εισαγωγή της κουρδικής ιστορίας και των Κουρδικών Σπουδών στην ακαδημαϊκή συζήτηση και στον δημόσιο λόγο, και προσφέρουν το κίνητρο και την καθοδήγηση στους ερευνητές και στους φοιτητές των ελληνικών πανεπιστημίων να προβληματιστούν και να διερευνήσουν βαθύτερα όχι μόνο τα ερωτήματα που τίθενται μέσα στον τόμο αλλά και ευρύτερα.
Τα κείμενα που περιλαμβάνονται στον τόμο είναι προσεκτικά επιλεγμένα δοκίμια έγκριτων μελετητών των Κουρδικών Σπουδών από τη διεθνή ακαδημαϊκή κοινότητα, τα οποία εστιάζουν σε επιμέρους πτυχές του Κουρδικού Ζητήματος, αλλά και σε θέματα της κουρδικής ταυτότητας, της τουρκικής πολιτικής προς τους Κούρδους και των πολιτικών οργανώσεων του Κουρδιστάν, σε μια ευρεία χρονική περίοδο που εκτείνεται από την ύστερη Οθωμανική Αυτοκρατορία μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα.
Σύλλογος προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων
Ο Αλέξανδρος Δουμάς πατήρ (1802-1870) περιγράφει στις σημειώσεις του το ταξίδι του το 1830 στην Αίγυπτο και στο Σινά. Οι εντυπώσεις του ταξιδιού πρωτοδημοσιεύθηκαν στο Παρίσι (Εκδόσεις Dumont 1839) σε δύο τόμους από Α. Δουμά και A. Dauzats. Η παρούσα μετάφραση έγινε από έκδοση του 1901 (στα γαλλικά) του γερμανικού εκδοτικού οίκου Bielefeld und Leipzig, Velhagen Klasing με τον τίτλο “Quinze Jours Au Sinai” (Δεκαπέντε μέρες στο Σινά).
Σύλλογος προς Διάδοσιν Ωφελίμων Βιβλίων
Ο Λουίτζι Πιραντέλλο είναι γνωστός στην Ελλάδα για το θεατρικό του έργο και πολύ λιγότερο για τα μυθιστορήματα, τα διηγήματα και τα δοκίμιά του. Το θεατρικό του έργο είναι αυτό που τον καθιέρωσε και τον έκανε διάσημο στην πατρίδα του, όπως και σε όλο τον κόσμο. Ο Πιραντέλλο άρχισε την λογοτεχνική του σταδιοδρομία με διηγήματα – τα πρώτα το 1893, τα τελευταία το1936 -, που μπορούν να θεωρηθούν το κύριο και βασικό κεφάλαιο στο έργο του και από τα οποία προήλθαν πολλά θεατρικά του έργα. Είναι σαν να αντλεί από ένα ανεξάντλητο αρχείο ζωής, να προσαρμόζει, να μετατρέπει την πρώτη γραφή-διήγημα σε θεατρικό έργο. Με τα διηγήματα εξάλλου διαμορφώνει το ύφος του, την τέχνη του και δημιουργεί το κλίμα μέσα στο οποίο επιχειρεί την έρευνά του για τα ανθρώπινα.
Βικελαία Δημοτική Βιβλιοθήκη
Η σταχυολόγηση αυτών των χρονογραφημάτων δεν έγινε σε καμία περίπτωση με γνώμονα τη λογοτεχνική τους αξία άλλωστε, αυτό θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, αφού θα έπρεπε να επιλέξει κανείς ανάμεσα σε 15,000 περίπου χρονογραφήματα που έγραψε ο Σταύρος Ν. Σταυρακάκης στη δημοσιογραφική του διαδρομή. Επίσης τα κείμενα δεν υπέστησαν καμιά φιλολογική, διορθωτική ή άλλου είδους παρέμβαση παρά μόνον εκείνη που επιβάλλεται, όταν ο γνωστός «δαίμονας» βάζει την ουρά του. Ωστόσο, έγινε μια προσπάθεια επιτομής του έργου με στόχο να φωτιστούν διαφορετικές περίοδοι, σημαντικές για την τοπική κοινωνία και για τη χώρα, όπως αυτές καταγράφτηκαν μέσα από τα μάτια και την πένα του χρονογράφου της εποχής.
Ινστιτούτο Μελέτης της Τοπικής Ιστορίας και της Ιστορίας των Επιχειρήσεων (Ι.Μ.Τ.Ι.Ι.Ε.)
O Ιερώνυμος Πολλάτος γυρίζει πίσω στη δεκαετία του 1960 και τριγυρνά στους δρόμους των νεανικών του χρόνων. Στις οδούς Μυκόνου, Πάρου, Κύθνου, Άνδρου, Θήρας και Σάμου, που δανείστηκαν τα ονόματά τους από τα νησιά για να θυμίζουν τις μακρινές πατρίδες των μεταναστών που έφτασαν σε αυτή τη γειτονιά του πρώτου λιμανιού, κυρίως από αυτά τα νησιά αλλά και από κάθε μέρος της Ελλάδας, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη στις φάμπρικες και τα καμίνια της περιοχής, ξετυλίγονται πραγματικές προσωπικές και οικογενειακές ιστορίες, ανθρώπινα δράματα και ευτράπελα που αποτυπώνονται με μοναδική δεξιότητα και πλοκή από τον συγγραφέα.
Εταιρεία Μελέτης της Καθ’ Ημάς Ανατολής
Τα κείμενα του Τσοντσόλη αποτελούν πηγή για την μελέτη του τόπου και του τρόπου ζωής μιας κοινότητας κάποιας εποχής, που τώρα έχει χαθεί μαζί με τους εκφραστές της. Είναι μια γνωριμία με έναν ευαίσθητο άνθρωπο και τους προβληματισμούς του, με έναν Κωνσταντινουπολίτη βίωσε ως «μειονοτικός» τη ζωή της διασποράς και της ένταξης στην «πατρίδα».
Εταιρεία Λευκαδικών Μελετών
Στις Ηθογραφίες Λευκαδίτικες, που έγραψε και δημοσίευσε από το 1927 ως το 1936 η Ανδρομάχη Φίλιππα – Χαριτωνίδου αναπαριστά τις εμπειρίες και τη γνώση του κόσμου των χρόνων της παιδικής και νεανικής της ελευθερίας στην πόλη της Λευκάδας, του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα, με τις φιγούρες των παρακμιακών στοιχείων της αρχοντικής τάξης, τις παρεκτροπές στη συμπεριφορά των λαϊκών στρωμάτων και τους ανθρώπους του ενεργητικού και του παθητικού κοινωνικού περιθωρίου της επαρχιακής αστικής καθημερινότητας. Ψυχογραφεί ανθρώπους και ομάδες, κρίνει, ειρωνεύεται κάποτε, υμνεί σπάνια, ελέγχοντας τη νοσταλγία της δεν ωραιοποιεί, αλλά προκειμένου να παρουσιάσει νατουραλιστικά την κοινωνία, τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους, αναδεικνύει ιδιαιτερότητες του γενέθλιου τόπου και χρησιμοποιεί ιδιωματικές λέξεις και φράσεις της ντοπιολαλιάς.
Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών. Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη
Η νουβέλα Ευμένεια και Σαπφιάδης («Η κομψή ιστορία Το κατ᾽ Ευμένειαν και Σαπφιάδην, ή και Κατάσκοπος των του κόσμου πραγμάτων την επωνυμίαν είληχεν»), συνθεμένη πιθανότατα ήδη μέσα στον 18ο αιώνα και αντιγραμμένη στον μοναδικό γνωστό χειρόγραφο μάρτυρά της από τον κτήτορά του, Κωνσταντινουπολίτη Κωνσταντίνο Ρωσσέτ(η, -o), μάλλον πριν από το 1803, αποτελεί έναν παράδοξο όσο και ερεθιστικό συνδυασμό αρχαιόθεμης αιτιολογικής μυθογραφικής διήγησης για τις διαφορές και τις σχέσεις των δύο ανθρώπινων φύλων και μιας διευρυμένης, εύχυμης ανάπλασης του πρώτου τμήματος του δημοφιλούς πεζού αναγεννησιακού ιταλικού «Παραμυθιού» («Favola») του Niccolò Machiavelli. Aναδεικνύεται ως ένα εκτενές και ώριμο ερωτογραφικό και σατιρικό έργο της φαναριώτικης λογοτεχνικής πεζογραφίας, που ξεπερνά, σε πολλές πτυχές του, τα επιτεύγματα του Σχολείου των ντελικάτων εραστών του Ρήγα Βελεστινλή, των τριών διηγημάτων της συλλογής Έρωτος αποτελέσματα…, της Ερωτικής ιστορίας… του Γεώργιου Λαπάτη κτλ., ενώ αποφεύγει έξυπνα τον ρητό «διδακτισμό» άλλων, έμμετρων έργων της περιόδου του Διαφωτισμού (όπως, π.χ., των ποιημάτων του Αλ. Κάλφογλου, του Μ. Περδικάρη κ.ά.) και συνιστά έναν πρόδρομο της «κοινωνικής ηθογραφίας», πριν από τα ομόλογα, μα οψιμότερα διηγήματα του Βηλαρά και του Ψαλίδα.
Μουσείο Μπενάκη
Η έκδοση, με αφετηρία το αρχειακό υλικό του Αντώνη Μπενάκη που αφορά σε μια σημαντική δωρεά του 1931 πρώτων εκδόσεων του Μπάιρον προς τη Βιβλιοθήκη του Μουσείου Μπενάκη, αφηγείται την τελευταία περίοδο του Μπάιρον στο Μεσολόγγι το 1824, κυρίως μέσα από τη διοργάνωση του δημόσιου εορτασμού της εκατονταετηρίδας του θανάτου του το 1924, στον απόηχο της Μικρασιατικής Καταστροφής. Στην έκδοση επιχειρείται μια αναδρομή στις αρχές του 19ου και 20ού αιώνα με κέντρο τον Μπάιρον.
Σχολή Μωραΐτη. Εταιρεία Σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού και Γενικής Παιδείας
Ο τόμος αυτός εκδίδεται με την ευκαιρία των πενήντα χρόνων παρουσίας της Εταιρείας Σπουδών στα νεοελληνικά γράμματα (1972-2022). Περιέχει τα πρωτότυπα αφηγήματα που έγραψαν και διάβασαν στο κοινό δέκα αναγνωρισμένοι Έλληνες συγγραφείς, στις εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν από την Ε.Σ. τον χειμώνα 2022-’23.
Θεατρική Εταιρία Στοά
«…Ο Μποστ έγραψε “Το επάγγελμα της μητρός μου” όταν δούλευε στην ‘Καθημερινή’ το 1961. Η Ελένη Βλάχου, διευθύντρια της εφημερίδας, όταν το διάβασε τον απέλυσε, επειδή θεώρησε ότι ο συγγραφέας είχε ξεπεράσει τα όρια της ευπρεπείας. Ποια είναι αυτά τα όρια; Από ποιο σημείο και μετά γίνεσαι απρεπής; Και απέναντι σε ποιον γίνεσαι; Για την ‘Καθημερινή’ και τη διευθύντριά της η απάντηση σ’ αυτά τα ερωτήματα ήταν εύκολη, επειδή ήταν μια εφημερίδα για αξιοπρεπείς, έντιμους, σοβαρούς και ηθικούς αναγνώστες. Τέτοιου είδους κείμενα είναι βλάσφημα για την ηθική ενός τέτοιου κοινού. Ποιου κοινού; Ενός κόσμου που παριστάνει τον τίμιο, τον ευσεβή και ευυπόληπτο, ενώ είναι βουτηγμένος μέχρι το λαιμό μέσα στην ανηθικότητα, την ασυνειδησία και τη διαφθορά; […] Ο Μποστ, με την προφητική ικανότητα των απλωμένων κεραιών ενός ευαίσθητου πνευματικού ανθρώπου δεν έκανε τίποτα άλλο από το να καυτηριάζει όλη αυτή την υποκρισία, από την οποία και ο ίδιος προσωπικά είχε πληγεί δεόντως…».