Κατάλογος της ομότιτλης έκθεσης η οποία πραγματοποιήθηκε στο Μουσείο Μπενάκη (Κτίριο οδού Πειραιώς) από τις 11 Δεκεμβρίου 2015 έως τις 31 Ιανουαρίου 2016. Παρουσιάζονται 40 αδημοσίευτα έργα, που βρέθηκαν ξεχασμένα στο ατελιέ του καλλιτέχνη, και αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα των θεματικών της ζωγραφικής του Δημοσθένη Κοκκινίδη, από την περίοδο των σπουδών του στην ΑΣΚΤ έως την πτώση της δικτατορίας (1952-1974). Η έκδοση περιλαμβάνει πρόλογο του Άγγελου Δεληβορριά, εισαγωγή του καλλιτέχνη και κείμενο του επιμελητή.
“Εχω υποστηρίξει και παλαιότερα ότι η Ελλάδα είναι η χώρα των ποιητών. Ένας τέτοιος όμως ορισμός νομίζω πως θα μπορούσε, θα έπρεπε μάλλον, να ισχύει και για τους ζωγράφους, σε πολλούς από τους οποίους άλλωστε είναι προφανές το ποιητικό ιδίωμα της εικαστικής γραφής. Με το ιδίωμα αυτό πιστεύω ότι εκφράζεται και ο Μίμης Κοκκινίδης, κρίνοντας τόσο από το σχεδιαστικό υπέδαφος, όσο και από τις χρωματικές εξάρσεις της ζωγραφικής του. Θα τολμούσα μάλιστα να προσθέσω ότι στο έργο του ποιητική δεν είναι μόνον η πρόσληψη, ούτε μόνον η επεξεργασία, αλλά και η αποτύπωση του κοινωνικού περίγυρου. Είτε εμπνέεται και αναδεικνύει τις ταπεινές όψεις μιας βιωμένης καθημερινότητας, είτε σχολιάζει κριτικά σκύβοντας πάνω στις πιο σκοτεινές της πλευρές. Ό,τι θέλω να πω, έχει να κάνει αμεσότερα με τις επώδυνες, τις σχετικά πρόσφατες ιστορικές εμπειρίες του τόπου μας. Στο έργο ωστόσο του Κοκκινίδη ο χρόνος δεν τεμαχίζεται, αλλά προβάλλει ως ενιαία οντότητα τη συνέπεια μιας αενάως συνεχιζόμενης εξελικτικής διαδρομής. Όπως προβάλλει και τις αξίες ενός ατέρμονος διαλόγου με το ευρύτερο πνευματικό και αισθητικό περιβαλλόντων κατά καιρούς ζωγραφικών περιόδων του. Κάτι που, αν δεν γελιέμαι, είναι σύμφυτο με τις θεωρητικές του αναζητήσεις και τους ιδεολογικούς του προσανατολισμούς, μέσα από τους οποίους οι ομηρικές διαφυγές μοιάζουν σαν σανίδες σωτηρίας.
Αυτά, και άλλα πολλά που μπορεί να μου διαφεύγουν, είμαι βέβαιος πως θα γίνουν αισθητά από τους επισκέπτες της έκθεσης Λησμονημένα ρολά ζωγραφικής, 1952-1974. Για την πραγματοποίηση της οποίας το Μουσείο Μπενάκη οφείλει θερμές ευχαριστίες στην υποστήριξη της Andriaki Shipping, γνωστής εταιρείας με μεγάλη παράδοση στην ελληνική ναυτιλία. Εξίσου θερμές, θερμότερες μάλλον, είναι αυτονόητα οι ευχαριστίες του προς τους Κωνσταντίνο Φιολάκη, Ελευθερία Γκούφα και Ιωάννα Μωραΐτη, που συνέλαβαν την ιδέα της, την επεξεργάστηκαν, την υπομνημάτισαν και την έστησαν με μια πραγματικά συγκινητική φροντίδα. Ακόμα πιο θερμές εντούτοις είναι οι ευχαριστίες όλων μας προς τον ίδιο τον ζωγράφο, έναν παλιό, πιστό και εξαιρετικά αγαπημένο φίλο”. (ΑΓΓΕΛΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ – Μέλος της Διοικητικής Επιτροπής του Μουσείου Μπενάκη, από τον πρόλογο της έκδοσης)
