Ο ακαταπόνητος πρωτόσχολος

Τέσσερις επιφυλλίδες του Κ.Θ. Δημαρά: τέσσερις σταθμοί στη μακρόχρονη σχέση του με το έργο του Μανουήλ Γεδεών, τέσσερα ορόσημα στην επιφάνεια μιας έρευνας που διεξήχθη σε βαθύτερα στρώματα αγωνίας για τις τύχες του νέου ελληνισμού και έφερε πολύ κοντά, με τον ίδιο συντελεστή λογιοσύνης και διανοητικής έξαψης, τον συντηρητικό Χρονογράφο της Μεγάλης Εκκλησίας με τον διακριτικά άλλα επίμονα τολμηρό μελετητή του Διαφωτισμού.
Με τον Μανουήλ Γεδεών τα εορταστικά τούτα φυλλάδια του ΜΙΕΤ είχαν ασχοληθεί τα Χριστούγεννα του 2002, όταν εκδώσαμε δύο αθησαύριστα και δυσεύρετα κείμενά του, στα οποία η εξωτική για τα σημερινά γλωσσικά ήθη αλλά τόσο γοητευτική γραφή του καταπιανόταν με θέματα από την καθημερινή ζωή στο Φανάρι. Τώρα, οκτώ χρόνια αργότερα, και παρά τη βαρύτιμη “Ιστορία των του Χριστού πενήτων” που επιτέλους προστέθηκε στα εκδοτικά μας πεπραγμένα, ο απολογισμός μάς βρίσκει πάλι φτωχότερους, σημαντικά φτωχότερους, κατά δύο επιφανείς μελετητές του έργου του Γεδεών -εννοώ τον Φίλιππο Ηλιού και τον Χ. Γ. Πατρινέλη: «πλην δυο πλην τρεις», όπως γράφει ο φίλος Παντελής Μπουκάλας.
Όλοι γνωρίζουμε, όσοι τουλάχιστον βρεθήκαμε, για τον έναν ή τον άλλον λόγο, στη δύσκολη ώρα του απολογισμού, ότι δίπλα στα έργα που πραγματοποιούνται βρίσκονται πάντα, και σε απόσταση αναπνοής, πολλά που μένουν ανεκτέλεστα. […] (Από την παρουσίαση της έκδοσης)