Ποιητική τέχνη

Το έθνος που δεν αποκοµίζει το µέγιστο από τα καλύτερα έργα των καλλιτεχνών του είναι εξ ορισµού ανόητο. Ο καλλιτέχνης είναι ένας από τους ελάχιστους που παράγουν. Ο καλλιτέχνης, ο αγρότης και ο τεχνίτης παράγουν πλούτο. Οι υπόλοιποι είναι απλοί µεταπράτες και τον καταναλώνουν. Η καθαρή αξία της καλής τέχνης για τον τόπο στον οποίο παράγεται έχει υπολογιστεί λογαριθµικά. […] Όταν γινόταν η συζήτηση για την πώληση του έργου τού Χολµπάιν Η δούκισσα του Μιλάνου σε έναν Αµερικανό, η Αγγλία αγόρασε τον πίνακα έναντι τριακοσίων πενήντα χιλιάδων δολαρίων. Υπολόγισαν ότι πολλοί θα επισκέπτονταν το Λονδίνο για να δουν τον πίνακα, ότι τα έσοδα από τα εισιτήρια των ντόπιων επισκεπτών ήταν υψηλότερα από τους τόκους των χρηµάτων. […] Οι πίνακες, η γλυπτική και η αρχιτεκτονική αποδίδουν χρήµα. Το ίδιο θα µπορούσε να πει κανείς και για τη λογοτεχνία και για την ποίηση, δεδοµένου ότι, όπου υπάρχουν οι πνευµατικές προϋποθέσεις για την παραγωγή και τη διατήρηση της καλής γραφής, εκεί η κοινωνία είναι ευχάριστη και η αξία των ακινήτων ανεβαίνει. Ο κ. Φ. Μ. Χιούφερ έχει πει ότι η διαφορά ανάµεσα στο Λονδίνο και σε άλλες πόλεις βρίσκεται στο ότι “δεν υπάρχει κανένας που ζει στο Λονδίνο µόνο και µόνο επειδή θέλει να κάνει αρκετά χρήµατα για να µπορέσει να ζήσει κάπου αλλού”.