Τις έρευνές μου γύρω από τα ποιήματα της ξενιτιάς τις άρχισα το 1983 υστέρα από υπόδειξη του δασκάλου μου, καθηγητή Ν. Μ. Παναγιωτάκη. Σκόπευα να μελετήσω το θέμα της ξενιτιάς στη βυζαντινή και στη μεταβυζαντινή λογοτεχνία δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στους τελευταίους βυζαντινούς αιώνες, τότε που λόγω κυρίως των τουρκικών επιδρομών ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, και μάλιστα το πιο δυναμικό, έπαιρνε το δρόμο της ξενιτιάς. Όταν όμως άρχισα να μελετώ συστηματικά το θέμα, διαπίστωσα ότι χρειαζόταν πρώτα από όλα μια κριτική έκδοση του “Περί της ξενιτείας” ποιήματος. Οι εκδόσεις που υπήρχαν, του Σάθα και του Wagner, σύμφωνα με το χειρόγραφο Theol. Gr. 244 της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Βιέννης, και του Καλιτσουνάκι, σύμφωνα με το χειρόγραφο 701 της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Αθήνας, ήταν “κατά κώδικα” και δεν ικανοποιούσαν τις σύγχρονες απαιτήσεις. Έτσι λοιπόν, με αφορμή και την εκτενή βιβλιοκρισία του Λίνου Πολίτη στην έκδοση του Καλιτσουνάκι, που επισήμανε τις εγγενείς αδυναμίες και τα σοβαρά λάθη της, αποφάσισα να ασχοληθώ πρώτα με την κριτική έκδοση του ποιήματος μεταθέτοντας για αργότερα τις αρχικές μου φιλοδοξίες.
(απόσπασμα από τον πρόλογο της έκδοσης)