«To πολιτικόν σκέπτεσθαι αποτελεί εν των ουσιωδών γνωρισμάτων της ελληνικής φιλοσοφίας σχεδόν από τής γενέσεως της μέχρι τον
υπό έξέτασιν φιλοσόφου του Μυστρά. “Η μεταφυσική άναζήτησις και
έρευνα τον ελληνικού λόγου ευρίσκει τό άπαραίτητον συμπλήρωμα της
είς την ‘ήΟικήν και πολιτικην πράξιν. Λεν είναι μάλιστα τνχαϊον τό
γεγονός, Οτι γίνεται λύγος και περί μεταφνσικής πολιτικής, προς την
οποίαν οφείλει να σνμμορ(ρωθή και έξομοιωθή ή ανθρωπινή πολιτεία.
Ύ) κλασσικός ορισμός τον 3Αριστοτέλους περι τον άνθρώπον ώς «φύσει
πολιτικού ζώου» (Πολιτ., Λ 3, 1253 α 2) επαναλαμβάνεται, ελαφρώς
παρηλλαγμένος, και υπό του Πλήθωνος, τονίζοντος μετ έμφάσεως,
ότι «πολίτην προς τοις άλλοις τον ανθροΰπον και ον μονωτήν τινα δει
είναι» (Νόμοι, Γ’, 31, Alexandre, σ. 124).
Και μόνη ή φράσις αντη άρκεϊ, νομίζω, νά έκφραση τον βαθνν και
έντονον πολιτικόν στοχασμόν τον Γεωργίου Γεμιστού και νά δικαιολογήση την είδικωτέραν ένασχόλησιν με τ ας περι πολιτείας και δίκαιον
θεωρίας τον. »
(από τον πρόλογο του βιβλίου)