“Όπως κάθε είδος εξειδικευμένης γνώσης, έτσι και η αρχαία φιλοσοφία κρύβει μία μεγάλη σειρά από μικρά μυστικά, τα οποία, μολονότι είναι αναμφισβήτητα γενικού ενδιαφέροντος, απειλούν να κρατήσουν “σε απόσταση” όποιον δεν ανήκει στον συγκεκριμένο επιστημονικό κλάδο.
Αρχικώς, το πρόβλημα το δημιουργούν οι παρεμβάσεις που υφίσταται ένα αρχαίο κείμενο προτού επανεμφανισθεί στα βιβλία μας, με άλλα λόγια οι περίπλοκες διαδρομές μέσω των οποίων προκύπτει από τα μεσαιωνικά χειρόγραφα (ή από τους παπύρους) ένα κείμενο, το οποίο συνήθως καταλήγει να είναι αισθητά διαφορετικό, όχι μόνον από άποψη τυπογραφική, αλλά και σε ό,τι άφορα την ακριβή διατύπωσή του και άλλα ζητήματα (όπως ο συγγραφέας και ο τίτλος που δίνουν τα χειρόγραφα, η πατρότητα του κειμένου και το έργο από το οποίο προέρχεται ένα φθαρμένο κομμάτι παπύρου). Αναφέρομαι, κυρίως, σε διεργασίες οι οποίες ουδέποτε επιτελούνται δια μιας, αλλά ανακύπτουν διαρκώς από την αναθεώρηση στην οποία υπόκεινται συνήθως τα κείμενα αυτά.
Γι’ αυτό απορούμε όταν δεν έχει αποτέλεσμα η αναζήτηση του αποσπάσματος του Ηρακλείτου στο οποίο θα έπρεπε να εμφανίζεται η φράση πάντα ρει, και ομοίως όταν συνειδητοποιούμε τελικά πως ο Αριστοτέλης δεν έγραψε κατ’ ουσίαν Μεταφυσική στα δεκατέσσερα βιβλία, υπό την έννοια ότι σπανίως θα βρει κανείς κάποια διευκρίνιση για ζητήματα αυτού του είδους, τα οποία οι ειδικοί τείνουν να θεωρούν δεδομένα, με αποτέλεσμα να μην αισθάνονται την ανάγκη να δώσουν εξηγήσεις ad hoc. Και αρκεί να διεξέλθουμε τον παρόντα τόμο για να αντιληφθούμε πόσα ακόμη “μυστικά” εντελώς διαφορετικής φύσεως περιπίπτουν συνήθως σε μια τρόπον τινά τελετουργική σιωπή στα εγχειρίδια και στα άλλα κείμενα της ιστορίας της αρχαίας φιλοσοφίας…”

(από τον πρόλογο του συγγραφέα)