Ο ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897, που το αποτέλεσμα του έκανε να ραγίσουν οι ευαίσθητες εθνικές καρδιές, δεν αποκάλυψε τίποτε πιστοποίησε μόνον ένα σύνολο από πραγματικότητες: μια ελληνική κοινωνία σε βαθιά κρίση και σε ώρες αλλαγών, και μια οικονομία κατεστραμμένη περισσότερο από όσο την παρουσίαζαν έναν κομματικό σχηματισμό σε κατάρρευση και με τις εξωθεσμικές αναζητήσεις και δράσεις σε έξαρση με την άνοδο του εθνικισμού (μίξη αλυτρωτισμού και Μεγάλης Ιδέας) να παρακολουθεί ανάλογα ευρωπαϊκά γεγονότα και να τρέφεται από τις πληγές που είχε ανοίξει στο κοινωνικό σώμα η πτώχευση και τα επακόλουθά της με ένα Κρητικό Ζήτημα, σε νέα κρίση, να σκορπά εθνικιστικά ρίγη, αλλά και να δείχνει, σε όσους έβλεπαν, νέες σχέσεις και νέους ρόλους των ευρωπαϊκών δυνάμεων στην περιοχή. Είναι βέβαια και αυτό ή κυρίως αυτό: στην Ευρώπη, και όπου τα “ενδιαφέροντα” της εκτείνονταν, οι ισορροπίες ολόκληρου του αιώνα αρχίζουν να ανατρέπονται και οι συσχετισμοί να μεταβάλλονται, με κύριο χαρακτηριστικό την παρεμβολή μιας ισχυρής ενιαίας Γερμανίας και το Ανατολικό Ζήτημα να οδηγείται σε νέες ισχυρές αναταράξεις. […] (Από την έκδοση)