Οι Βυζαντινοί στο φραγκικό πριγκιπάτο της Αχαΐας

«Θέμα της σημερινής ομιλίας αποτελεί η προσέγγιση στα προβλήματα της κοινωνικής ιστορίας του φραγκικού πριγκιπάτου της Αχαΐας κατά το 13ο και 14ο αιώνα, ιδιαίτερα η “συμβίωση” των Βυζαντινών με τους νέους εποίκους και η διερεύνηση των εσωτερικών σχέσεων και δομών, όπως αυτές απεικονίζονται σε δυτικές πηγές. Ας μου επιτραπεί κατ’ αρχή μια εισαγωγή για το ιστορικό πλαίσιο της εποχής.
Στα τέλη του 11ου αιώνα η πολιτική και κοινωνικοοικονομική κατάσταση στη δυτική Ευρώπη είχε λάβει σταθερή μορφή. Οι βαρβαρικές επιδρομές είχαν ανακοπεί, τα κράτη είχαν σχηματισθεί, το φεουδαρχικό σύστημα είχε επικρατήσει, η αστική ζωή και το εμπόριο ήταν σε ανάπτυξη, ενώ η διαμάχη της παπικής εκκλησίας και αυτοκρατορίας για κοσμοκρατορία συνεχιζόταν. Οι σταυροφορίες, -φαινόμενο κοινωνικό, οικονομικό και πνευματικό-, εντάσσονται στις επεκτατικές κινήσεις που οργάνωσε η παπική εκκλησία, όπως ο εποικισμός και εκχριστιανισμός της βορειοανατολικής Ευρώπης και η ανακατάκτηση της ιβηρικής χερσονήσου και ήταν εκστρατείες που οδηγούσε ο Πάπας για ένα δίκαιο σκοπό, την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τους Σελτζούκους Τούρκους. Εκτός από την πρώτη σταυροφορία που συνέβαλε στη δημιουργία λατινικών βασιλείων στην ανατολική Μεσόγειο, οι υπόλοιπες παρέκλιναν της αρχικής ιδέας της σταυροφορίας και κατέληξαν σε μέσο κατάκτησης. Ιδιαίτερα η τέταρτη είναι σημαντική για την ελληνική ιστορία, γιατί κατέληξε στην κατάλυση της βυζαντινής αυτοκρατορίας και τη δημιουργία στο χώρο των λατινικών ηγεμονιών…».

(από το βιβλίο)