Ρόδος 1912-1947

Πηγή έμπνευσης της παρούσας μελέτης αποτέλεσαν ευρύτεροι προβληματισμοί με επίκεντρο την πολιτική αποκατάστασης, προστασίας και διαχείρισης αρχιτεκτονικών μνημείων σε ιστορικά κέντρα πόλεων. Εν προκειμένω, της μεσαιωνικής πόλης της Ρόδου κατά την περίοδο της Ιταλοκρατίας (1912-1947).
Η μελέτη, βασισμένη σε πλούσιο αρχειακό υλικό το οποίο δημοσιεύεται για πρώτη φορά, εξετάζει ενδεικτικά παραδείγματα αποκατάστασης μνημείων καθώς και πολεοδομικές παρεμβάσεις στην ιστορική πόλη της Ρόδου κατά την περίοδο της ιταλικής Κατοχής. Αντικείμενο της έρευνας ήταν αναστηλωτικές εργασίες σε αρχιτεκτονήματα του ιστορικού κέντρου της πόλης, όσο και αισθητικές και άλλες επιλογές της ιταλικής διοίκησης του νησιού.
Σημαντική για την αρχιτεκτονική φυσιογνωμία της πόλης της Ρόδου υπήρξε η οικοδομική δραστηριότητα του Τάγματος των Ιπποτών, το οποίο, κατά τη διάρκεια της κυριαρχίας του στο νησί (1309-1522), επιδίωξε να ανακαινίσει και να επεκτείνει τη μεσαιωνική πόλη, εκσυγχρονίζοντας παράλληλα το οχυρωματικό της σύστημα.
Η περιτειχισμένη πόλη της Ρόδου κηρύχθηκε διατηρητέο μνημειακό συγκρότημα από το ελληνικό κράτος το 1960 και μνημείο της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς από την UNESCO το 1988. Σήμερα, αποτελεί ένα από τα μοναδικά στον κόσμο δείγματα σωζόμενης μεσαιωνικής καστροπολιτείας, καθώς και σχεδόν αδιατάρακτης διατήρησης οικιστικού πυρήνα.